Muzyczne Dinozaury

Maciek pisze: ↑20.09.2023, 11:55
A dzień później, czyli w piątek 22.09 o 18.00 na antenie Dwójki, w streamingu wideo, a także w TVP Kultura:
Big Band Śląski

https://www.youtube.com/live/FAZwQuV4on ... ZMWrrFQ4ga

Dokładnie o tę parę tytułów chodziło, gratulacje!

48 p. - B.J.;
39 p. - alternativepop;
30 p. - Maciek;
17 p. - Crazy;
14 p. - gharvelt;
11 p. - WOJTEKK, Freefall, esforty;
7 p. - Hajduk;
6 p. - Heartbreaker;
5 p. - Białystok;
4 p. - Leptir, Piotr;
2 p. - Duch 1532, K o n i u, Bednaar;
1 p. - Clive Codringher.

A - zespół debiutował na początku lat 80. i już niestety nie istnieje.
B - zespół debiutował na początku XXI wieku, ostatnią (póki co?) płytę wydał w ubiegłym roku.

Dziękuję

Dwa (konkretne) albumy A i B mają bardzo podobne tytuły. W warstwie brzmieniowej chyba nawet identyczne (tu musiałby się wypowiedzieć anglista), jednak każdy z nich jest zapisany inaczej. Wyczytałem, że w języku angielskim takie zjawisko nazywa się eggcorn, brakuje mi w tej chwili adekwatnego określenia w języku polskim, ale prawdopodobnie każdy z nas zna historię, w której ktoś źle usłyszał/zinterpretował np. tekst z piosenek (Gondolierzy znad Wisły vs Gondol Jerzy znad Wisły). Takich par z pewnością znajdziemy sporo, jednak mi chodzi o dwie konkretne płyty.

A - początek lat 90., zespół o którym chyba nikt nie wypowiada się negatywnie (ja takiej uwagi nie słyszałem nigdy), a już na pewno nie w kontekście tej płyty, dla wielu najdojrzalszej i bardzo ważnej.
B - przedział 2010-2015, nagrana przez zespół, o którym na forum prawdopodobnie też nikt nie wypowiedział się krytycznie, chyba że w kontekście: lubię, ale Y (czytaj: wcześniejszy/starszy zespół lidera) nagrywał jeszcze lepsze płyty. W tytule B mamy na początku "The", którego brakuje w tytule A.

Proszę o podanie tytułów A i B.

Kari-Ann Muller

Jenny Spires?

Baroness - Stone (2023)


Cóż za piękny powrót! Nie ukrywam, że okres po Purple do tegorocznej płyty był dla mnie bardzo bolesnym rozczarowaniem. Najsłabsza, wręcz niesłuchalna płyta Gold & Grey, a do tego fatalny koncert, po którym nastawiłem się, że już po kapeli i zaliczam go do czołówki najgorszych i najbardziej rozczarowujących występów na żywo w moim koncertowym dorobkup. Wygląda na to, że gitarzystka Gina Gleason okrzepła, miała trochę więcej czasu na ułożenie sensownych riffów i solówek (na koncercie od jej gry krwawiły mi uszy i oczy), Baizley przyłożył się bardziej do komponowania no i przede wszystkim powrócił do dobrej wokalnej dyspozycji. Oczywiście do poziomu Red czy Blue jest tu daleko, ale do bardzo przyzwoitego i lubianego przeze mnie Purple już całkiem blisko. Są bangery, noga chodzi i jest zaskakująco dobrze.

Last Word: https://www.youtube.com/watch?v=T7vROjNY9Gk

Siema Ziemia - Second


Debiut formacji bardzo intrygował, zachwalałem go tu. Można było jednak wówczas odnieść wrażenie, że więcej w tej muzyce było euforii, zabawy czy nawet puszczenia oka do odbiorcy, bo choć całość mogła słuchacza ponieść, to jednak brakowało mi w tym jakiegoś doszlifowania, dopieszczenia, czy może nawet dokładniejszego przemyślenia konceptu. Możliwe też, że wtedy tego wszystkiego jeszcze nie wiedziałem i tak naprawdę uświadomił mi to dopiero kontakt z drugim albumem, który ukazał kilka tygodni temu. Każdy kolejny odsłuch tego materiału to kolejne zaskoczenie, odkrywające kolejną warstwę tej intrygującej układanki. Pierwsze skojarzenie, wydawać się może zbyt oklepane i nawet trochę krzywdzące, bo wskazywać dziś na konotacje z Comet is Coming mogą nie robić już na nikim wrażenia. Gwarantuję jednak, że to tylko ładne opakowanie, które skrywa w sobie rzecz dużo bardziej wysmakowaną i głębszą w smaku, niż tylko jakiś klon czy wyrób kometopodobny. Dodajmy od razu, że na basie (tradycyjnym jak i tym z klawisza) gra tu Paweł Stachowiak doskonale znany wszystkim fanom formacji Błoto czy EABS - i fakt ten, a precyzując - efekt pracy wspomnianego muzyka z zespołem od razu odsłania kolejny muzyczny drogowskaz, który kusi aby podążać jego tropem. Elektroniczne szaty nie powinny nadużyć estetycznej cierpliwości tych słuchaczy, którzy nastawią się na większą dawkę prawdziwych instrumentów, bo nie brakuje tu porywających partii instrumentalnych.
Bywają w życiu czasami takie przerwy wakacyjne, które rozdzielają bardzo wyraźnie dwa różne od siebie etapy życia. Ten przedwakacyjny, przechodzi do historii jako taki trochę beztroski, młodzieńczy, jeszcze lekko niedojrzały. Ten powakacyjny z kolei niesie z kolei ze sobą historyczny przeskok - pisząc uniwersalnie - w pojmowaniu świata i mniej lub bardziej ważnych spraw życiowych. I przekładając to na rozwój muzyczny, to Siema Ziemia wróciła właśnie z takich wakacji. Gorąco polecam.


Atlant: https://www.youtube.com/watch?v=53JoPMUigBc
https://siemaziemia.bandcamp.com/album/second

David Sylvian - Gone to Earth (1986)


Za Brilliant Trees i Secrets of the Beehive dałbym się pokroić, od zawsze, z kolei Gone to Earth porywała mnie zawsze w połowie, w całości jednak zawsze trochę przytłaczała. Wydaje się jednak, że to już czas przeszły, bo od tygodnia nie słucham innej płyty w samochodzie oraz na spacerach i całość nagle jakoś się skurczyła i trwa jakby ułamek dawnego trwania. Mam przyjaciela, z którym słuchałem kilka razy Sylviana o 3-4 nad ranem, kiedy wszyscy już poszli do domu albo posnęli ze zmęczenia lub upojenia i kiedy zanosiło się, że nas spotka podobny los, wyciągałem z regału Secrets of the Beehive, zmęczenie momentalnie mijało i słuchaliśmy tej płyty w błogim milczeniu. Będę Go musiał kiedyś namówić na podobną akcję z Gone to Earth, trzeba będzie tylko zacząć imprezę godzinę wcześniej lub też godzinę szybciej wszystkich upoić.
https://www.youtube.com/watch?v=ZRtuPtmZs_o

Obaw żadnych nie mam, wręcz przeciwnie, pytanie zainteresowało mnie na tyle, że chcę na nie rzetelnie odpowiedzieć

Piotr pisze: ↑28.09.2023, 12:29 A właśnie Maćku, bardzo jestem ciekaw jakie są Twoje najważniejsze albumy lat 90, bo masz często nieoczywiste i ciekawe podejście, a że nie głosowałeś w dekadzie, to może mógłbyś podać kilka nazw.

Cure for Pain właśnie sprawdzam i jest dobrze.

Piotrze, to jest bardzo trudne pytanie, bo nie jestem w stanie stworzyć listy X ulubionych (nie mylić z najlepszymi - to jest już dla mnie czystą abstrakcją) płyt, książek, filmów, malarzy itp. itd., która byłaby aktualna dłużej niż miesiąc. Zbyt wiele rzeczy mi się podoba, zbyt często zmienia mi się estetyczny nastrój i fascynacja. Wiem, że dla wielu ułożenie podobnych list to często cel, jeśli nie życiowy, to przynajmniej hobbystyczny, ale w moim poczuciu, dzień, w którym stworzę taką nienaruszalną kolejność, będzie dla mnie dniem końca zainteresowania daną dziedziną sztuki/życia. To trochę tak, jak z żartami - najlepsze (według mnie) są te sytuacyjne, wynikające z okoliczności danej chwili, towarzystwa, nastroju.

Co innego jednak taka sztywna lista, a co innego luźna próba ułożenia takiego top 10 artystów najważniejszych (dla mnie lub wąskiej grupy współdyskutantów) dla lat 90. Na taki temat mógłbym prawdopodobnie rozmawiać przez kilka godzin z kolegami przy piwie i wydaje mi się to wręcz znakomitym pomyśłem do zrealizowania przy najbliższym wyjściu na miasto Postaram się też powrócić do Twojego pytania z jakąś koncepcją moich typów, ale póki co nie mogę zadeklarować terminu. Będę jednak o tym pamiętał.

Cure for Pain z 1993 roku jeszcze lepsza (lub jeszcze gorsza, jeśli uwzględnić preferencje i intensywność estetyki /środków wyrazu zespołu). Dla mnie Morphine, to jeden z ważniejszych zespołów lat 90. Może nie na top 3. ale jeśli wziąć pod uwagę ich oryginalność i tę charakterystyczną rolę instrumentów właśnie (salsofonu barytonowego zwłaszcza), to już o top 10 należałoby pomyśleć.

Brawo!

48 p. - B.J.;
37 p. - alternativepop;
29 p. - Maciek;
17 p. - Crazy;
14 p. - gharvelt;
11 p. - WOJTEKK, Freefall, esforty;
6 p. - Heartbreaker, Hajduk;
5 p. - Białystok;
4 p. - Leptir, Piotr;
2 p. - Duch 1532, K o n i u, Bednaar;
1 p. - Clive Codringher.

Dziękuję


4 koła, 3 twarze, 2 trójkąty zdobią okładkę pewnej płyty.
Proszę o podanie jej tytułu.

Do grającej szafy grosik wrzuć
Za ostatni grosz