Muzyczne Dinozaury

Kolejny raz kręci się:

Caldera - Caldera (…). Jeśli ktoś nie zna, to jest to jazzrockowa konwencja podlana latino, w której więcej powodów do tańca niż do wysiłku intelektualnego.

Esforty prosił, żebym pokazał okładkę, więc podrzucam razem z próbką i polecam tym, którzy znają (bo są tu też tacy, którzy znają).



https://www.youtube.com/watch?v=iI1Zkj46Tzc&t=390s

I ja planuje napisać kilka ciepłych słów o wybornym spotkaniu, w którym miałem przyjemność uczestniczyć w okolicznościach koncertowych, ale aktualnie los nie jest dla mnie zbyt łaskawy, więc muszę ten zamiar odłożyć na czas jakiś.

Ja bym jednak nie wartościował. Dla mnie inne spojrzenie lub dobór innych słów to właśnie wartość w dyskusji, która poszerza dany pogląd czy w ogóle horyzont.
Ponadto, każdy człowiek rodzi się z innym stylem poznawczym (udowodnione naukowo), który jest jak kolor oczu - zostaje od małego, na całe życie.

Bednaar pisze: ↑01.12.2023, 08:24
U mnie wczoraj i teraz Terje Rypdal - Terje Rypdal (ECM Records, 1971)

Bednaar - w pełni się zgadzam

Było/jest z tego bardzo fajne DVD (kupowałem je wtedy Szwagrowi pod choinkę, dlatego pamiętam, bo od razu po kolacji je odpaliliśmy ).

Oxygene-Live In Your Living Room
https://youtu.be/H9UzNh_2TXk?si=lDPXejI3WsJ662HG

Alternativepop - fajnie, że Ci się spodobało. Trafiona rekomendacja wykonawcy polskiego liczy się podwójnie.

Pozostając w Polsce, lecz zmieniając radykalnie klimat oraz środki wyrazu:

Marcin Masecki - Boleros y más


To, jak Marcin Masecki gra, wiadomo powszechnie nie od dziś. O tym, jak znakomicie śpiewa dowiadujemy się od roku, może dwóch, a spore grono odbiorców, a nawet ludzi z bliskich kręgów artysty nadal nie wierzy, że to on. Największe wrażenie robi na mnie to, jak Masecki znakomicie czuje tę muzykę i jak fantastycznie interpretuje te pieśni. I choć nie rozumiem języka, w którym śpiewa, zupełnie nie przeszkadza mi to w tym, żeby delektować się jego muzycznymi opowieściami, bo na tej płycie mamy z pewnością do czynienia z czymś więcej, niż ze zwyczajnym śpiewem. Zjawisko to dziś nadzwyczaj rzadkie, a zatem tym bardziej cenne. Miałem przyjemność usłyszeć większość tego repertuaru na ubiegłorocznym koncercie w Gliwicach i wówczas dużym zaskoczeniem było dla mnie to, ile w tej południowoamerykańskiej muzyce słychać Chopina. Wtedy też myślałem, że Artysta robi sobie trochę jaja z odbiorców i celowo łączy ze sobą te dwa światy, ale w jakiejś wypowiedzi sam przyznał, że również dla niego było to bardzo zaskakujące - ile wspólnego ma ze sobą muzyczny świat jego dwóch ojczyzn. Płyta palce lizać!

Chopin na wakacjach w Ameryce Południowej: https://www.youtube.com/watch?v=kUEqyOPahyA
Masecki gra, śpiewa i tańczy: https://www.youtube.com/watch?v=4MC7TM1UNko

Walter Wanderley - When It Was Done - dla niektórych muzyka Waltera może nie być godna nawet przejażdżki windą, a jeśli będzie, to ktoś może się zdziwić, po co komuś więcej niż jedna płyta tego artysty, skoro na każdej gra to samo? Dla mnie Walter to ta sama półka, co Sergio Mendes - praktycznie wszystkie płyty, które nagrali w drugiej połowie lat 60. bardzo lubię i bardzo często po nie sięgam. Ich albumy, to jeden z moich ulubionych antydepresantów.
Jimi Hendrix Experience - Are You Experienced - bardzo przyzwoita brytyjska reedycja z lat 80.
Art Lande - Red Lanta - liderującemu pianiście towarzyszy Jan Garbarek, dmuchający w przeróżne saksofony oraz flety. Typowe granie w duecie dla ECM.
Caldera - Caldera - oj, jak ja długo polowałem na ten album. Rzadko go widywałem, a jeśli już, to w cenie wyższej, niż mój target. Aż trafił się ktoś, kto chciał za nią 50% mojego wyobrażenia o cenie. Jeśli ktoś nie zna, to jest to jazzrockowa konwencja podlana latino, w której więcej powodów do tańca niż do wysiłku intelektualnego.
Gil Evans - There Comes a Time - bigbandowy strzał między oczy, a może nawet i w splot słoneczny. Dla fanów konwencji chyba jedna z bardziej efektownych pozycji, a już na pewno grubo powyżej 7/10

+ w przywiezione niedawno w ramach pamiętnika z wakacji:
Urszula Dudziak - Urszula - na otwarcie Papaya, a potem napięcie rośnie!
Tamba 4 - We and the Sea - samba, bossa, jazz, CTI z końcówki lat 60. Oj, tej płyty też bardzo długo szukałem (i w ogóle odnoszę wrażenie że mało kto zna tę formację)
Miroslav Vitous - Jouryen's End - do Vitousa, z wiadomych względów, mam stosunek niemal bezkrytyczny. A tu dodatkowo grają sami moi ulubieńcy (Surman, Taylor, Christensen)
David Holland Quartet - Conference of the Birds - czyli, jak to napisał niedawno Bednaar: "płyta z okładką z awataru Leptira "
Herbie Hancock - Mr. Hands - kiedy wszedłem do komisu, właściciel akurat testował ten egzemplarz płyty i już od progu wiedziałem, że bez niego nie wyjdę.

esforty pisze: ↑20.11.2023, 14:06 Bardziej sygnalizuję, obecność w świecie fizycznych i nie tylko nośników, niż rzetelnie się odnoszę:

Czułem, że to właśnie Ty napiszesz o tych dwóch powyższych
U mnie obie pozycje jeszcze na liście do przesłuchania.
Sporo fajnych (dla mnie) płyt słuchałem w ostatnim czasie, z samego 2023 mam tak z 7-8 tytułów do polecenia, ale brakuje mi ostatnio nieco czasu (i trochę chęci również). Po cichu liczę, że ktoś mnie uprzedzi, ale jeśli tak się nie stanie, to postaram się tu wrzucić przynajmniej część rekomendacji.

Niekoniecznie
Jest jeszcze przecież znakomita:
https://www.discogs.com/release/4061872 ... -An-Intern

Przy okazji, to jedna z najbardziej poszukiwanych i chyba najcenniejszych obecnie płyt z polskim jazzem. Ostatni egzemplarz na Discogs poszedł za 1650 €. Na rynku można też trafić na niemieckiego pirata (też drogiego), ale kolega nabył i nie brzmi on najlepiej.

Hajduk pisze: ↑10.11.2023, 23:18 The Gil Evans Orchestra "There Comes A Time" i "Little Wing" oraz Jimmi Hendrix?

Brawo!

54 p. - B.J.;
44 p. - alternativepop;
32 p. - Maciek;
19 p. - Crazy;
14 p. - gharvelt;
13 p. - esforty;
11 p. - WOJTEKK, Freefall;
10 p. - Heartbreaker;
9 p. - Hajduk;
5 p. - Białystok, Piotr;
4 p. - Leptir;
3 p. - Clive Codringher, Bednaar;
2 p. - Duch 1532, K o n i u

W takim razie podpowiadam w kolejnej zagadce:
druga połowa lat 70.
Ci dwaj wybitni muzycy prawdopodobnie nagraliby ze sobą jakąś płytę, gdyby nie przedwczesna śmierć jednego z nich.

Ja ten napis interpretowałem tam samo, ale po wpisie Hajduka zastanowiłem się raz jeszcze i to hasło „to nie jest” może się też odnosić do wersu „projekt okładki” - ma to sens. Moja propozycja - odejmę sobie punkt, a bieżącą zagadkę zostawimy?

Dziękuję

Pewien wybitny muzyk, który w swej długiej karierze współpracował m.in. z innym (nie będzie chyba sprzeciwów, jeśli napiszę - jeszcze wybitniejszym) muzykiem, ze swojego kręgu gatunkowego, nagrał pewną płytę, na której znalazł się m.in cover innego muzyka, o nie mniejszych zasługach dla historii muzyki, jednak z innego - z puntu widzenia FD, kręgu gatunkowego. Płyta w wersji LP różni się od tej w wersji CD - edycje CD z lat 80. miały inną okładkę i inny zestaw utworów (wycięto na nich także wspomniany cover). Dopiero w latach 90. wydano to tak, jak należy, zgodnie z wersją winylową. O jaki album chodzi?

Zespół gitar elektrycznych.

Ja też dorzucę rekomendację:

Piotr Damasiewicz & Power of the Horns - Polska


Dla mnie to jedna z najważniejszych polskich płyt jazzowych ostatnich 20 lat. Nie powiem dokładnie czy to top 3, top5 czy może top10, bo to nie do sklasyfikowania. Nie ma to też większego sensu. Ta płyta, to dla mnie podobny kaliber co Pig Inside the Gentleman. Wszystkie te EABSy, Błota, Alpaki, są jak dobra, epicka impreza. Przeżywa się je intensywnie, służą jako pamiątka na lata, miło łechcą duszę w trakcie odsłuchu, ale ta druga grupa płyt jest jak ważne książki w naszym życiu. Ryją głębiej, choć nie musimy o tym pamiętać na co dzień.