Muzyczne Dinozaury

Tak, rzeczywiście Milo Kurtis wydał płytę w 2023 r. nagraną na żywo wraz ze swoim Milo Ensemble, w skład którego wchodził również Nils Petter Molvaer. Gratuluję!
Jeśli ktoś lubi klimaty - powiedzmy - ethno-jazzowe, to może posłuchać. https://wsm.serpent.pl/sklep/albumik.ph ... ILS+PETER+

2 p. - B.J., Leptir, alternativepop;
1 p. - crescent, esforty;

Nie Wojtku. Arild Andersen raczej nie jest znany z szerokiego użycia elektroniki. Ale zgadzają się kraje - zarówno ten Andersena, jak i ten z którego wywodzi swoje korzenie drugi muzyk. Muzyk A posługuje się instrumentem dętym, który moduluje elektronicznie.

Muzyk B był współzałożycielem bardzo znanej grupy rockowej, obecnie raczej kojarzony jest z world music.

A pochodzi z północy Europy, B swoje korzenie ma na jej przeciwległym krańcu (w linii południkowej).

Dziękuję.

Pewien muzyk jazzowy A znany raczej z elektronicznej strony jazzu nagrał płytę z polskim muzykiem B. Ów B choć Polak - to jednak korzenie ma w innym kraju europejskim. Proszę podać personalia A i B.

Modern Jazz Quartet and Laurindo Almeida „Collaboration"

Paweł pisze: ↑10.01.2025, 15:04
Swoją drogą, to wygląda na całkiem zgrabne wytłumaczenie się z kolejnych płytowych zakupów przed małżonką: kochanie, ale ja jestem inwestorem!

Dobre! Swoją drogą pamiętam, że kiedyś w piśmie dla audiofilów „Hi-Fi i Muzyka" w recenzjach sprzętu grającego była kategoria „Poziom Akceptacji Małżonki" - czyli czy dany komponent wygląda na tyle ładnie w mieszkaniu, że żona przymknie oko na te wydawane tysiące złotych.

Myślę, że nie zawsze kolekcjoner płyt jest równocześnie melomanem. Spotkałem się z zjawiskiem kolekcjonerstwa rzadkich wydawnictw płytowych jako inwestycji kapitału/snobizmu. Są ludzie, którzy nie słuchają namiętnie muzyki na co dzień, ale muszą mieć np. pierwsze wydanie "Sierżanta Pieprza" Beatlesów albo "Electric Ladyland" Hendrixa z wiadomo jaką okładką... Ale oczywiście najczęściej kolekcjonerzy płyt są również melomanami.

Ja chyba już powoli wyrastam z kolekcjonerstwa płyt, jako takiego. Mam tego już w domu zatrzęsienie, brakuje mi miejsca na cokolwiek innego. Leżą na moich półkach płyty, które słuchałem raz, może dwa razy - i to ileś tam lat temu. M.in. dlatego kupiłem odtwarzacz strumieniowy, żeby nie kupować płyt, do których nie będę chciał wracać. Jest pewna pula albumów, których na pewno nie pozbędę się nigdy, są takie, których z dużym prawdopodobieństwem jeszcze będę słuchał, a pozostałych być może się pozbędę - jeśli komuś będą potrzebne. Wyrzucać nie mam serca.

Ha, ja się sytuuję gdzieś w okolicach pana XA - kupuję nośniki fizyczne, ale tak, że jednego miesiąca mogę na nie wydać z 300 zł, a drugiego 0 zł. Średnio może ok. 100 zł miesięcznie wychodzi. Mam abonament streamingowy - i słucham z odtwarzacza strumieniowego. W przypadku gatunków muzycznych nie będących moim priorytetem, bądź wykonawców, którzy nie zrobili na mnie wielkiego wrażenia - to mi w zupełności wystarczy. Jeśli coś mnie w odsłuchu zachwyci - kupuję płytę.

Monstrualny Talerz pisze: ↑07.01.2025, 23:11 Wracając do tematu radia, bo chyba tu o tym pisaliśmy, i generalnie o współczesnym odbiorze popkultury podrzucam krótki filmik niejakiego Ricka Beato (który ma fajny kanał na YT i nieraz ciekawie opowiada o muzyce), który prezentuje tu poglądy mocno zbieżne z moimi (dlatego go lubię ). Ciekawe są właśnie stwierdzenia o tym, że może być jakiś największy hit na świecie z miliardem wyświetleń, a Ty nigdy o nim nie słyszałeś albo, że niejaką Taylor Swift zna każdy, ale w zasadzie mało kto zna jakąkolwiek jej piosenkę. A Every Breath You Take znał KAŻDY.
Zachęcam do wysłuchania, tylko 6 minut: The Death of Music Genres

To chyba nie jest temat odpowiedni do takich refleksji, ale ok. Rick Beato jest youtubowym celebrytą, który jednakże rzeczywiście ciekawie opowiada o muzyce, zna się na niej, sam jest (był?) muzykiem, robi też fajne wywiady z artystami. I z jego diagnozą współczesnej sceny muzycznej się w zasadzie zgadzam - tyle, że to nie są żadne rewelacje, a także z tejże diagnozy niewiele wynika. Oczywiste jest, że egzystowanie w wirtualnym świecie internetu (a żyjemy w nim już od ok. 30 lat, wychowały się całe pokolenia ludzi, którzy nie znają świata bez internetu) wymusza zupełnie inne sposoby korzystania z dóbr kultury - w tym z muzyki. Wymusza też zmiany w postrzeganiu światowej twórczości. Są to zmiany pozytywne - np. częstsze dokonywanie indywidualnych wyborów zgodnych z naszą własną estetyką, a nie z trendami wyznaczanymi przez przemysł muzyczny, ale także zmiany negatywne - w tym m.in. tworzenie się hermetycznych baniek, w których konsumenci muzyki zamykają się na inne gatunki, stylistyki muzyczne, a czasem też w ogóle na innych wykonawców oprócz wąskiej grupy swoich ulubieńców.

Te tendencje przybrały na sile po stworzeniu mediów społecznościowych - które zgodnie z nazwą tworzą własne społeczności. Dlatego co bardziej rozgarnięci artyści teraz nie koncentrują się na produkcji hitowych albumów, porażających singli opatrzonych niesamowitymi teledyskami (oczywiście robią to, bo na tym polega ich praca, ale nie jest to ich podstawa branżowej pozycji), ale na tworzeniu społeczności wokół swojej osoby, a raczej swojego, wykreowanego wizerunku, jaki sprzedają fanom - a w gruncie rzeczy followersom. Tak funkcjonuje np. Taylor Swift - jej piosenki mogą nie być znane osobom spoza jej bańki społecznościowej - ale jej wyznawcy (najczęściej wyznawczynie) potrafią powiedzieć co Taylor wczoraj jadła na śniadanie, w kim się kocha, kogo lubi-nie lubi, jaki film ostatnio oglądała itp. itd. oczywiście też na poczekaniu podadzą też i listę ulubionych jej piosenek.

I tak już będzie - od tego się nie ucieknie. Chyba, że coś się stanie z tym światem i sieć www przestanie działać. Można się na to zżymać, albo przyjąć do wiadomości i po prostu starać się w tym egzystować.

Now I welcome Crescent to the list! Swoją drogą, jeśli komuś nieobca jest odważniejsza muzyka improwizowana - to powinien sprawdzić ten album.

1 p. - alternativepop, B.J., Leptir, crescent

Mężczyzna firmuje płytę, na której gościnnie zagrała kobieta.

Męska część tego tandemu należy do licznej, muzycznej rodziny.

Miejsca urodzin (i zamieszkania) obojga artystów dzieli ocean.

Byłem na tym koncercie, a płyta już zamówiona.