Znaleziono 4438 wyników

autor: mahavishnuu
28.03.2024, 17:37
Forum: Płyty
Temat: Z Polski do Włoch, najlepsza włoska płyta wszechczasów
Odpowiedzi: 17
Odsłony: 704

Re: Z Polski do Włoch, najlepsza włoska płyta wszechczasów

Jako że kolega Taribo West nie wkleił wstępnej listy propozycji, podrzucę coś od siebie. W sumie to może dobrze, że tak nie uczynił, bo temat jest bardzo szeroki. Na pewno byłoby to szalenie trudne i pracochłonne. Tym razem umieszczam swój prywatny TOP 200 progrocka z Italii. Listę układałem circa 10 lat temu. Obecnie pewnie coś bym pozmieniał, ale postanowiłem tego nie ruszać. Jeśli kogoś to zainteresuje, mogę jeszcze wrzucić swój włoski TOP okołojazzowy.


ITALIA - ROCK PROGRESYWNY I OKOLICE - TOP 200 (1970-1980)

1. Banco Del Mutuo Soccorso - Banco Del Mutuo Soccorso (1972)
2. Premiata Forneria Marconi - Per Un Amico (1972)
3. Area - Caution Radiation Area (1974)
4. Banco Del Mutuo Soccorso - Darwin! (1972)
5. Area - Arbeit Macht Frei (1973)
6. Premiata Forneria Marconi - L`Isola Di Niente (1974)
7. Banco Del Mutuo Soccorso - Io Sono Nato Libero (1973)
8. Area - Crac! (1975)
9. Picchio Dal Pozzo - Picchio Dal Pozzo (1976)
10. Premiata Forneria Marconi - Storia Di Un Minuto (1971)

11. Banco Del Mutuo Soccorso - Come In Un'Ultima Cena (1976)
12. Il Balletto di Bronzo - Ys (1972)
13. Le Orme - Contrappunti (1974)
14. Locanda Delle Fate - Forse Le Lucciole Non Si Amano Piu (1977)
15. Premiata Forneria Marconi - Jet Lag (1977)
16. Maxophone - Maxophone (1975)
17. Area - Maledetti (1976)
18. Alphataurus - Alphataurus (1973)
19. Goblin - Roller (1976)
20. Premiata Forneria Marconi - Photos Of Ghosts (1973)

21. New Trolls Atomic System - Tempi Dispari (1974)
22. Premiata Forneria Marconi - Chocolate Kings (1975)
23. Franco Battiato - Pollution (1972)
24. Le Orme - Felona E Sorona (1973)
25. Celeste – Celeste (Principe Di Un Giorno) (1976)
26. Le Orme - Uomo Di Pezza (1972)
27. Metamorfosi - Inferno (1973)
28. Arti E Mestieri - Tilt (1974)
29. Apoteosi - Apoteosi (1975)
30. Franco Battiato - Fetus (1972)

31. Museo Rosenbach - Zarathustra (1973)
32. Banco - ...di terra (1978)
33. Area - Are(a)zione (1975)
34. Opus Avantra – Opus Avantra - Introspezione (Donella Del Monaco) (1974)
35. New Trolls Atomic System - N.T. Atomic System (1973)
36. Quella Vecchia Locanda - Quella Vecchia Locanda (1972)
37. Pierrot Lunaire - Gudrun (1977)
38. Bella Band - Bella Band (1978)
39. Festa Mobile - Diario Di Viaggio (1973)
40. Arti E Mestieri - Giro Di Valzer Per Domani (1975)

41. Canzoniere Del Lazio – Miradas (1977)
42. Banco Del Mutuo Soccorso - Canto Di Primavera (1979)
43. Picchio Dal Pozzo - Camere Zimmer Rooms (1977-1980, 2001)
44. Franco Leprino - Integrati ... Disintegrati (1977)
45. Biglietto Per L'Inferno - Biglietto Per L'Inferno (1974)
46. Franco Battiato - Sulle Corde Di Aries (1973)
47. Le Orme - In Concerto (1974)
48. Area - 1978 Gli Dei Se Ne Vanno, Gli Arrabbiati Restano! (1978)
49. Picchio Dal Pozzo - Abbiamo Tutti I Suoi Problemi (1980)
50. New Trolls - UT (1972)

51. Le Orme - Collage (1971)
52. I Califfi– Fiore Di Metalo (1973)
53. Murple - Io Sono Murple (1974)
54. Sensations' Fix - Portable Madness (1974)
55. Cherry Five - Cherry Five (1976)
56. New Trolls - Searching For A Land (1972)
57. Reale Accademia Di Musica - Reale Accademia Di Musica (1972)
58. Pierrot Lunaire - Pierrot Lunaire (1974)
59. Franco Falsini - Cold Nose (1975)
60. Madrugada – Incastro (1977)

61. Campo Di Marte - Campo Di Marte (1973)
62. Delirium - Delirium III: Viaggio Negli Arcipelaghi Del Tempo (1974)
63. Luciano Basso - Voci (1976)
64. Le Orme - Florian (1979)
65. Stormy Six - L'Apprendista (1977)
66. Goblin - Suspiria (1977)
67. The Trip - Caronte (1971)
68. Alan Sorrenti – Aria (1972)
69. Delirium - Lo Scemo E Il Villaggio (1972)
70. Libra - Schock (Transfert-Suspence-Hypnos) (1977)

71. Madrugada – Madrugada (1974)
72. Nuova Idea - Clowns (1973)
73. Mauro Pagani - Mauro Pagani (1978)
74. Raccomandata Ricevuta Ritorno - Per... Un Mondo Di Cristallo (1972)
75. Samadhi – Samadhi (1974)
76. Osanna - Palepoli (1973)
77. Corte Dei Miracoli - Corte Dei Miracoli (1976)
78. Delirium - Dolce Acqua (1971)
79. Franco Battiato - Clic (1974)
80. Acqua Fragile - Mass Media Stars (1974)

81. Goblin - Profondo Rosso (1975)
82. Banco Del Mutuo Soccorso - Garofano Rosso (1976)
83. I Giganti - Terra In Bocca (1971)
84. Venegoni & Co - Rumore Rosso (1977)
85. Latte E Miele - Papillon (1973)
86. Sensations' Fix - Fragments Of Light (1974)
87. Nuova Idea – Mr. E. Jones (1972)
88. Osanna - Milano Calibro 9 (1972)
89. The Trip - Time Of Change (1973)
90. Opus Avantra - Lord Cromwell Plays Suite For Seven Vices (1975)

91. The Trip - Atlantide (1972)
92. L’ Uovo Di Colombo– L’Uovo Di Colombo (1973)
93. Saint Just - Saint Just (1973)
94. Quella Vecchia Locanda - Il Tempo Della Gioia (1974)
95. Le Orme - Smogmagica (1975)
96. Eneide - Uomini Umili Popoli Liberi (1973)
97. Rustichelli E Bordini - Opera Prima (1973)
98. Jumbo - Vietato Ai Minori Di 18 Anni? (1973)
99. La Bottega dell'Arte - La Bottega dell'Arte (1975)
100. Pangea – Invasori (1976)

101. Planetarium - Infinity (1971)
102. Stormy Six - Cliché (1976)
103. Le Orme - Verita Nascoste (1976)
104. Etna - Etna (1975)
105. Alusa Fallax - Intorno Alla Mia Cattiva Educazione (1974)
106. Procession - Frontiera (1972)
107. Pholas Dactylus - Concerto Delle Menti (1973)
108. Arturo Stalteri - André Sulla Luna (1979)
109. Baffo Banfi - Galaxy My Dear (1978)
110. Canzoniere del Lazio - Spirito Bono (1976)

111. Formula 3 - Sognando E Risognando (1972)
112. Bauhaus - Stairway To Escher (1974, 2003)
113. Blocco Mentale - Poa (1973)
114. Cervello - Melos (1973)
115. Claudio Rocchi - Volo Magico N. 1 (1971)
116. Errata Corrige - Siegfried Il Drago E Altre Stovire (1976)
117. Claudio Rocchi - La Norma del Cielo - Volo Magico N. 2 (1972)
118. Demetrio Stratos – Metrodora (1976)
119. Ping Pong – Ping Pong (1973)
120. Cinncinnato - Cinncinnato (1974)

121. Osage Tribe – Arrow Head (1972)
122. Il Consorzio Acqua Potabile - Sala Borsa Live '77 (1993)
123. Sensations' Fix - Flying Tapes (1978)
124. Zauber – Zauber (1978)
125. Il Sistema - Il Viaggio Senza Andata (1970-1971, 1992)
126. Il Paese del Balocchi - Il Paese Del Balocchi (1972)
127. Procession - Fiaba (1974)
128. Garybaldi - Astrolabio (1973)
129. Il Volo - Il Volo (1974)
130. J.E.T. - Fede Speranza Carita (1972)

131. I Dik Dik - Suite Per Una Donna Assolutamente Relativa (1972)
132. Bambibanda E Melodie - Bambibanda E Melodie (1974)
133. Latte E Miele - Aquile e Scoiattoli (1976)
134. Living Life - Let: From Experience To Experience (1975)
135. New Trolls - Concerto Grosso Per 1 (1971)
136. Citta Frontale - El Tor (1975)
137. Riccardo Zappa - Celestion (1977)
138. Saint Just – La Casa Del Lago (1974)
139. Sangiuliano - Take Off (1978)
140. Il Rovescio della Medaglia - Contaminazione (1973)

141. Il Volo - Essere O Non Essere? (1975)
142. Angelo Branduardi - La pulce D'acqua (1977)
143. Equipe 84 – Sacrificio (1974)
144. Latte E Miele - Passio Secundum Mattheum (1972)
145. Demetrio Stratos - Cantare La Voce (1978)
146. Analogy – Analogy (1972)
147. Carnascialia - Carnascialia (1979)
148. Salis - Dopo Il Buio La Luce (1979)
149. Stormy Six - Un Biglietto Del Tram (1975)
150. Venegoni & Co - Sarabanda (1979)

151. Juri Camisasca - La Finestra Dentro (1974)
152. Maurizio Fabrizio - Movimenti Nel Cielo (1978)
153. Ibis - Sun Supreme (1974)
154. Osanna - L'Uomo (1971)
155. Formula 3 - La Grande Casa (1973)
156. Osanna - Landscape Of Life (1974)
157. Area - Event '76 (1976)
158. Gramigna - Gran Disordine Sotto Il Cielo (1977)
159. Il Rovescio Della Medaglia - La Bibbia (1971)
160. Roberto Picchi - Raggi Di Sole (1977)

161. Semiramis - Dedicato A Frazz (1973)
162. Sensations' Fix - Finest Finger (1976)
163. Acqua Fragile - Aqua Fragile (1973)
164. Franco Battiato - L'era Del Cinghiale Bianco (1979)
165. Garybaldi - Nuda (1972)
166. Libra – Libra (Musica e Parole) (1975)
167. Circus 2000 - An Escape From A Box (1972)
168. Triade - 1998: La Storia di Sabazio (1973)
169. Canzoniere del Lazio - Lassa Sta' La Me Creatura (1974)
170. Rocky’s Filj - Storie Di Uomini E Non (1973)

171. Canzoniere Del Lazio – Morra 1978 (1978)
172. De De Lind - Io Non So Da Dove Vengo E Non So Dove Mai (1972)
173. Alan Sorrenti - Come Un Vecchio Incensiere All'alba Di Un Villaggio Deserto (1973)
174. Showmen - Showmen 2 (1972)
175. Riccardo Zappa – Chatka (1978)
176. Genfuoco - Dentro l'Invisible (1979)
177. Goblin - Il Fantastico Viaggio Del Bagarozzo Mark (1978)
178. Jacula - Tardo Pede In Magiam Versus (1972)
179. Angelo Branduardi – La Luna (1975)
180. Elektriktus - Electronic Mind Waves (1976)

181. Ibis - Canti D'innocenza, Canti D'esperienza (1973)
182. Aktuala - La Terra (1974)
183. La Seconda Genesi - Tutto Deve Finire (1972)
184. Hero - Hero (1974)
185. Maad - Maad (1976)
186. Alan Sorrenti – Alan Sorrenti (1974)
187. Angelo Branduardi - Alla Fiera Dell'est (1976)
188. E.A.Poe - Generazioni (1975)
189. Ping Pong – About Time (1971)
190. Baffo Banfi - Ma, Dolce Vita (1979)

191. The Underground Set – War In The Night Before (1971)
192. Living Life – Mysterious Dream (1981)
193. Metamorfosi - E Fu Il Sesto Giorno (1972)
194. Francesco Buccheri – Journey (1979)
195. Panna Freda – Uno (1971)
196. Gli Alluminogeni - Scolopendra (1972)
197. Odissea – Odissea (1973)
198. Sensations' Fix - Boxes Paradise (1977)
199. Buon Vecchio Charlie - Buon Vecchio Charlie (1972)
200. Pepe Maina – En Sof (1976)
autor: mahavishnuu
24.03.2024, 20:24
Forum: Muzyka
Temat: Wielka Gra 2024
Odpowiedzi: 261
Odsłony: 11017

Re: Wielka Gra 2024

Crazy pisze: 24.03.2024, 12:00 ale co ci dwaj mają ze sobą wspólnego?...
Marek Walczewski, Randy Quaid i bohater zagadki urodzili się 9 kwietnia.

Hajduk pisze: 24.03.2024, 19:41 Drogi Mahavishnu ciekawi mnie jak odgadłeś, że to chodzi o Roberto Silvę.
W momencie, gdy wszedłem do tego wątku (sobotni wieczór), było już kilka podpowiedzi. Zaintrygował mnie fakt, że zagadka jest już dość długo na tapecie. Miałem kilka pomysłów. Bodajże trzeci był właściwy. Wystarczyło 5 minut googlowania.
autor: mahavishnuu
24.03.2024, 01:23
Forum: Muzyka
Temat: Wielka Gra 2024
Odpowiedzi: 261
Odsłony: 11017

Re: Wielka Gra 2024

Widzę, że kolega B.J. nie ma dla Was litości. :)
Nie będę psuł mu zabawy. Bohater zagadki ma coś wspólnego z takimi postaciami ze świata filmu, jak Marek Walczewski i Randy Quaid, czyli niezapomniany Meadows z „Ostatniego zadania” (1973).
autor: mahavishnuu
26.02.2024, 19:28
Forum: Płyty
Temat: The best Polish jazz album of all time
Odpowiedzi: 340
Odsłony: 16918

Re: The best Polish jazz album of all time

Lista propozycji nie zawiera trzech płyt, które prawdopodobnie byłyby w moim TOP 10. W kilku słowach wspomnę chociaż o jednej z nich. Niestety do dnia dzisiejszego nie ma kompaktowego wznowienia.

Urszula Dudziak & Adam Makowicz - Newborn Light (1972)

Ważny to album, zarówno dla Urszuli Dudziak, jak i Adama Makowicza. Dzięki niemu pianista został zauważony w ojczyźnie Milesa Davisa i Johna Coltrane'a. W kontekście jego zagranicznej kariery, będzie to miało fundamentalne znaczenie. Dla wokalistki był to początek nowej, fascynującej drogi twórczej. Na Newborn Light w śmiały i kreatywny sposób zaczęła eksperymentować z elektroniką. Na płytę trafiło siedem kompozycji. Tylko niektóre w większym stopniu odwołują się do tradycji (Ballad, Reflections). Odmienny charakter mają bardziej eksperymentalne Dear Christopher Komeda, Randi And Bamse i najdłuższy na płycie, ponad 14-minutowy Darkness And Newborn Light. Wszystkie są świadectwem nieskrępowanej inwencji twórczej. To właśnie w nich eksploracje Dudziak są najbardziej oryginalne i bezkompromisowe. Szczególnie ostatnie segmenty Darkness And Newborn Light są dobrym przykładem na twórcze wykorzystanie różnych elektronicznych przetworników dźwięku oraz możliwości studia nagraniowego. Muzyka, która wypełniła Newborn Light, ma wprawdzie kameralny charakter, jednak jest bogata w nastroje. Często emanuje świeżością i oryginalnością. To jeszcze jeden przykład wkładu polskich artystów do skarbnicy światowego jazzu. Bardziej konserwatywnie nastawionym słuchaczom płyta może wydać się nazbyt wymyślna i radykalna. Z kolei miłośnicy śmiałych eksploracji dźwiękowych powinni docenić jej walory.
autor: mahavishnuu
17.02.2024, 20:23
Forum: Muzyka
Temat: Czego teraz słuchacie?
Odpowiedzi: 50229
Odsłony: 6737983

Re: Czego teraz słuchacie?

crescent pisze: 16.02.2024, 08:30 Nazywanie go "wielkim otwarciem" to oczywiście trochę przesada, ale z pewnością dla każdego z nich było to nowe i ważne otwarcie na ścieżce kariery.
W tym sensie jak najbardziej.

crescent pisze: 16.02.2024, 08:30 Żadna z wcześniejszych płyt solowych wiodącej trójki muzyków wczesnego Weather Report (w przypadku Vitousa była to "Infinite Search") nie przyniosła takiego efektu twórczego jak debiut zespołu.
Tutaj w niemałym stopniu wkraczamy już na grząski teren osobniczych preferencji. Gdybym wziął pod uwagę wszystkie płyty Weather Report oraz solowe albumy Shortera, Zawinula i Vitouša nagrane w latach 1969-1970, w pierwszej trójce, obok debiutu Weather Report, umieściłbym „Super Nova” i „Zawinul”. Kolejności nie byłbym wstanie podać precyzyjnie. Tak na dobrą sprawę każdego dnia gradacja mogłaby wyglądać inaczej. Trzymając się tego samego przykładu, ciekawe były wybory Joachima-Ernsta Berendta. W jego ujęciu najciekawsze były nie nagrania bandu, ale dwa inne - „Zawinul” oraz „Odyssey Of Iska” Shortera. Ktoś inny mógłby poukładać te klocki jeszcze inaczej. Gdy w grę wchodzą znaczące płyty wybitnych artystów często pojawiają się tego typu przetasowania, co dobrze widać choćby na przykładzie różnych rankingów na „Muzycznych Dinozaurach”.
autor: mahavishnuu
15.02.2024, 19:39
Forum: Muzyka
Temat: Czego teraz słuchacie?
Odpowiedzi: 50229
Odsłony: 6737983

Re: Czego teraz słuchacie?

Można i tak do tego podejść. Dużo zależy od tego, na co położymy szczególny nacisk.
autor: mahavishnuu
15.02.2024, 00:44
Forum: Muzyka
Temat: Czego teraz słuchacie?
Odpowiedzi: 50229
Odsłony: 6737983

Re: Czego teraz słuchacie?

esforty pisze: 05.02.2024, 11:11 Nie zarzucam Mu twórczej stagnacji, ale też zmiany jakie się dokonywały w muzycznej osobowości, nie były z tych rewolucyjnych. Były raczej detaliczne, tak to słyszę. (...)
Ale wystarczy posłuchać, też wskazywanego przez jay. dee, Riversa by podważyć pogląd o... hmm... otwieraniu się na nowe. Dopiero Weather Report, stworzy podglebie dla odważniejszych wyborów (sic!).
Zgadzam się ze wszystkim, co napisałeś - z wyjątkiem ostatniego zdania. Wedle mojego przekonania, kluczowym momentem, który „stworzy podglebie dla odważniejszych wyborów”, był album „Super Nova” (1969). To właśnie na nim Shorter zmodernizuje swój język muzyczny. Koncepcja grania, harmonika, duża rola saksofonu sopranowego - wszystkie będzie rozwijane później na wczesnych płytach Weather Report. Doskonale słychać to choćby w kompozycji tytułowej, która jest autorską odpowiedzią na free jazz, a przecież jest jeszcze pokrewny stylistycznie „More Than Human”. Do tego można jeszcze dodać iście schizofreniczny jobimowski „Dindi”, w którym latynoska ballada zderza się z free jazzowymi zawirowaniami. Inna sprawa to z wolna kształtujący się model fusion. Większe otwarcie na bardziej eksperymentalne granie to tylko jeden aspekt. „Super Nova” jest w istocie wstępem do twórczości Weather Report. Podobnie było w przypadku albumu „Zawinul” (1971) wiadomego klawiszowca. Na obydwu pojawiają się podstawowe komponenty stylistyczne, które będą rozwijane na wczesnych płytach Weather Report. Podstawowy rdzeń to: postdavisowskie fusion, elementy free, etno-jazz. W przypadku Shortera ciekawym linkiem jest brazyliana. Nie chodzi tylko o perkusjonalistów i ich grę, ale także inne tropy (vide „Surucucú”). Dlatego w mojej optyce debiut Weather Report nie był „Wielkim Otwarciem”, ale raczej twórczą syntezą i rozwinięciem wcześniejszych doświadczeń z lat 1969-1970. W tym miejscu nie można również zapominać o wkładzie Vitouša.
autor: mahavishnuu
14.01.2024, 02:59
Forum: Pozostałe
Temat: Przy muzyce o literaturze
Odpowiedzi: 1117
Odsłony: 431360

Re: Przy muzyce o literaturze

Leptir pisze: 06.01.2024, 14:25 Ciekawe, że praktycznie bez wyjątku reżimy totalitarne rugowały seksualność z życia publicznego. Zarówno niemiecki nazizm, stalinowski komunizm, czy maoizm były wręcz purytańskie.

W dużym stopniu masz rację, choć do tego modelu nie pasuje totalizm leninowski. Dzięki bolszewickiej rewolucji seksualnej Rosja sowiecka była pod tym względem bodaj najbardziej liberalnym krajem w Europie. Na mocy dekretu dokonała się depenalizacja homoseksualizmu. Wprowadzono możliwość bezpłatnej aborcji - Rosja była pierwszym krajem na świecie! Małżeństwa można było bardzo łatwo rozwiązać - zgodnie z kodeksem rodzinnym z 1926 roku wystarczyło wysłać kartkę pocztową do urzędu stanu cywilnego. W 1918 roku wszedł w życie „dekret o uspołecznieniu panienek i pań”. W jednym z miast miejscowy komitet rewolucyjny wprowadził nawet obowiązek rejestracji kobiet od 18. do 30. roku życia. Dlaczego? Aby mężczyźni mogli otrzymać specjalne talony na ich „użytkowanie”. W kraju na ogromną skalę rozpleniła się prostytucja. Ilość osób z chorobami wenerycznymi rosła w zastraszającym tempie. Szczególnie w ciągu pierwszych kilku lat rządów bolszewików „wolna miłość” kwitła w najlepsze, choć była ograniczona - chodziło, a jakże, o względy klasowe. Dlatego proletariusz nie mógł „zadawać się” z burżujką. W statucie Komsomołu przyjęto zapis nakładający na każdego komsomolca i komsomołkę obowiązek zaspokajania popędu płciowego współtowarzyszy. Tego typu przykłady można mnożyć...

Osobny temat to ożywiona działalność wyzwolonej Aleksandry Kołłontaj. To właśnie jej niesłusznie przypisano znane zdanie - zaspokojenie popędu płciowego jest tak łatwe, jak wypicie szklanki wody. Towarzysz Włodzimierz Iljicz Uljanow szybko zorientował się, że nie tędy droga i zaczął stopniowo ograniczać „postępowe” reformy. Gdy władzę przejął Stalin szybko nastąpiło odejście od seksualnego liberalizmu. W bierutowskiej Polsce obowiązywał praktycznie identyczny model, jak w stalinowskim Związku Radzieckim.
autor: mahavishnuu
23.12.2023, 14:51
Forum: Płyty
Temat: The best Polish jazz album of all time
Odpowiedzi: 340
Odsłony: 16918

Re: The best Polish jazz album of all time

Białystok pisze: 07.12.2023, 14:15 W którymś z Lizardów nasz kolega Mahavishnu poddał bardzo fachowej i rzetelnej, jak to on, analizie wspomniany Paradox.
Tak się złożyło, że właśnie o tym albumie pisałem kilka tygodni temu na swoim blogu muzycznym. Jeśli kogoś interesuje, podrzucam link do tekstu:

https://astralnaodysejamuzyczna.blogspo ... .html#more
autor: mahavishnuu
16.09.2023, 12:20
Forum: Muzyka
Temat: Música Popular Brasileira czyli Ordem e Progesso!
Odpowiedzi: 84
Odsłony: 40648

Re: Música Popular Brasileira czyli Ordem e Progesso!

Obrazek

Milton Nascimento & Lô Borges – Clube da Esquina (1972)

1. Tudo que você podia ser 2:53
2. Cais 2:42
3. O trem azul 4:02
4. Saídas e bandeiras nº 1 0:43
5. Nuvem cigana 2:56
6. Cravo e canela 2:28
7. Dos cruces 5:18
8. Um girassol da cor de seu cabelo 4:09
9. San Vicente 2:44
10. Estrelas 0:27
11. Clube da Esquina nº 2 3:36
12. Paisagem da janela 2:55
13. Me deixa em paz 3:01
14. Os povos 4:27
15. Saídas e bandeiras nº 2 1:27
16. Um gosto de Sol 4:17
17. Pelo amor de Deus 2:02
18. Lilia 2:30
19. Trem de doido 3:56
20. Nada será como antes 3:20
21. Ao que vai nascer 3:20

Skład:
Milton Nascimento - śpiew, fortepian, gitara akustyczna
Lô Borges - śpiew, gitara akustyczna i rytmiczna, fortepian, instrumenty perkusyjne
Tavito - gitary, śpiew
Toninho Horta - gitara, gitara basowa
Nelson Angelo - gitara, instrumenty perkusyjne, fortepian
Wagner Tiso - aranżacje partii orkiestry, organy, fortepian, elektryczny fortepian
Eumir Deodato - aranżacje partii orkiestry
Paulo Moura - dyrygent
Beto Guedes - gitara, gitara basowa, śpiew, instrumenty perkusyjne
Robertinho Silva - perkusja, instrumenty perkusyjne
Luiz Alves - kontrabas, gitara basowa, instrumenty perkusyjne
Rubinho - perkusja, instrumenty perkusyjne
Paulinho Braga - instrumenty perkusyjne
O Povo - śpiew
Alaíde Costa - śpiew

Każdy ma swoją klasykę. My zazwyczaj skupiamy się na zachodnim kręgu kulturowym. W rezultacie częstokroć nie znamy sztandarowych płyt z innych kontynentów. W tym przypadku w grę wchodzi muzyka latynoska. „Clube da Esquina” to jeden z najważniejszych albumów nagranych w Brazyli. Doskonała wizytówka MPB - Música Popular Brasileira, która w latach 70. przeżywała swoje najlepsze chwile.

W 1971 roku Nascimento wraz z zaproszonymi przyjaciółmi wynajęli dom w Praia de Piratininga na wschód od Rio. To właśnie tam powstał materiał, który światło dzienne ujrzał w 1972 roku. W nagraniach uczestniczyła śmietanka muzyków brazylijskich. Niektórzy z nich byli w apogeum swoich możliwości twórczych, inni mieli w pełni objawić swój talent jeszcze w tej dekadzie. Warto wymienić najważniejszych: Deodato (aranżacje partii smyczkowych), Wagner Tiso (organy, fortepian, elektryczny fortepian), Toninho Horta (gitara, instrumenty perkusyjne, chórki), Beto Guedes (gitara basowa, altówka, śpiew), Robertinho Silva (perkusja, instrumenty perkusyjne). Okładka „Clube da Esquina” przez lata wzbudzała emocje słuchaczy, tym bardziej, że była z nią związana enigmatyczna historia. Dopiero po kilkudziesięciu latach udało się dotrzeć do osób, którym zrobiono zdjęcie. Co ciekawe, nawet nie wiedziały, że trafiły na okładkę jednej z najsłynniejszych płyt wydanych w Kraju Kawy. Zdjęcie w czasie swoich wojaży wykonał Carlos da Silva Assunção Filho, lepiej znany jako Cafi.

Milton Nascimento to jedna z największych ikon muzyki brazylijskiej. W samych superlatywach wypowiadali się o nim nie tylko prominentni artyści z kraju Pelégo i Garrinchy, ale także gwiazdy światowego formatu, by wymienić tylko takie postacie, jak: Paul Simon, Herbie Hancock, Wayne Shorter, Pat Metheny. 20-letni Lô Borges wypłynął na szersze wody dopiero dzięki „Clube da Esquina”. Zaśpiewał w sześciu kompozycjach i trzeba przyznać, że żadną miarą nie są to drugorzędne pozycje. Na dwupłytowy album trafiło w sumie 21 kompozycji. Tytuł „Clube da Esquina” (Klub na rogu) odnosi się do kolektywu muzyków, którzy uczestniczyli w nagraniach. Do tego grona można również zaliczyć autorów tekstów, poetów, aranżerów i kompozytorów.

W kontekście „Clube da Esquina” koniecznie trzeba wspomnieć o podglebiu socjopolitycznym. Od 1964 roku w Brazylii rządziła krwiożercza junta wojskowa, która do władzy doszła dzięki imperialistycznej polityce Stanów Zjednoczonych. To bynajmniej nie jedyny taki przypadek w Ameryce Łacińskiej, gdy Wujek Sam torował drogę do władzy okrutnym dyktaturom wojskowym. Najbardziej znany jest krwawy zamach stanu w Chile i rządy zamordystycznej junty Pinocheta. Na „Clube da Esquina” nie znajdziemy bezpośrednich nawiązań do terroru, bowiem cenzura bezwzględnie karczowała wszelkie nieprawomyślne tendencje w sztuce. W „Paisagem Da Janela” udało się jednak subtelnie przemycić przekaz dotyczący realiów politycznych. Odwołanie do słynnego bohatera rewolucji meksykańskiej, Emiliano Zapaty, w prześlicznym „Tudo Que Você Podia Ser” również nie jest przypadkowe.

Profil stylistyczny płyty jest wielobarwny. Słychać subtelne odwołania do popu, chodźmy spod znaku The Beatles, jednak zawsze jest to przefiltrowane przez tradycję muzyki brazylijskiej, dlatego nie ma to wiele wspólnego z jakkolwiek pojętym epigonizmem. Podobnie jest w przypadku nawiązań do psychodelii. Głównym rdzeniem stylistycznym są różne odmiany brazyliany - Música Popular Brasileira, bossa nova, samba, muzyka ludowa z Kraju Kawy. Dopełnieniem całości są nawiązania do muzyki klasycznej, „miękkiego” rocka progresywnego, fado. Rozbuchany eklektyzm oraz ogromna inwencja melodyczna sprawiają, że „Clube da Esquina” kojarzy mi się trochę z beatlesowskim „Białym albumem”. Na wysokim poziomie jest zarówno songwriting, jak i sfera wykonawcza. Ot, choćby „Tudo Que Você Podia Ser”, w którym pojawiają się różne pomysły na wykorzystanie gitar - akustycznej, 12-strunowej i elektrycznej.

Trudno nie zwrócić uwagi na doskonałe harmonie wokalne i różne ciekawe rozwiązania aranżacyjne. Nawet w zdawałoby się prostych piosenkach pojawiają się niekonwencjonalne rozwiązania. Wyrafinowane akordy, bogata struktura interwałowa (np. nony, septymy), subtelne desenie rytmiczne. Muzyka jest komunikatywna, nierzadko wręcz przebojowa, jednocześnie wysokich lotów, co w obrębie szeroko pojętego popu nie jest przecież normą. Jeśli jest coś takiego, jak wyrafinowana prostota, to „Clube da Esquina” dobrze pasuje do tej kategorii. Muzyka brazylijska kojarzy się z charakterystycznym groovem, silnie wyeksponowaną tkanką rytmiczną. Tymczasem na „Clube da Esquina” proporcje układają się zgoła inaczej. Na pierwszym planie jest przede wszystkim bogata tkanka melodyczna, istotną rolę odgrywa również harmonia. Sześć lat później Milton Nascimento będzie firmował już tylko własnym nazwiskiem „Clube da Esquina 2”. Ostateczny rezultat nie będzie już tak piorunujący, jednak zdecydowanie zadowalający, podobnie jak w przypadku praktycznie wszystkich płyt artysty nagranych w latach 1972-1978.
autor: mahavishnuu
29.08.2023, 22:30
Forum: Wykonawcy
Temat: Soft Machine - wydawnictwa i bootlegi.
Odpowiedzi: 174
Odsłony: 187848

Re: Soft Machine - wydawnictwa i bootlegi.

Hajduk pisze: 29.08.2023, 20:40 Pierwsze dziewięć minut "Moon In June" jest zagrane przez Wyatta solo (i.e. gra na wszystkich instrumentach) i zastanawia mnie, czy ten fragment przygotował wcześniej a jedynie panowie Hopper, Ratledge i Spaal dograli się potem w studiach ICB, czy jednak grupa pozwoliła mu zmitreżyć cenny czas w studio, by sam przygotował te dziewięć minut (zdecydowanie odmówili udziału w śpiewanym fragmencie tej kompozycji, co było jednym z powodów dla których Wyatt zdecydował się później odejść z Soft Machine.

Ratledge, Dean, Hopper i Wyatt nagrali wszystkie swoje partie na „Third” w ciągu jednego dnia - w kwietniu 1970 roku. Jeśli chodzi o „Moon In June”, to 6 maja 1970 roku na krótko w studiu pojawił się Rab Spall, który zarejestrował partię skrzypiec. Jego improwizacje zostały dołączone jako swoiste postludium do utworu. Warto zwrócić uwagę na obróbkę materiału - taśma z partią skrzypiec była odtwarzana ze zmienną prędkością. W rezultacie powstały rozwichrzone, atonalne faktury dźwiękowe. Wyatt wplótł w nie jeszcze recytowane przez siebie fragmenty utworu Kevina Ayersa „Singing A Song In The Morning”.

Z nagraniem „Moon In June” Wyatt, z różnych względów, nie miał większego problemu. To najstarsza kompozycja na płycie. Powstała na przełomie 1967 i 1968 roku. W pierwotnym kształcie została zarejestrowana w wersji demo w studiu w Los Angeles w 1968 roku, drugi - instrumentalny segment utworu Wyatt zarejestrował w Anglii w połowie 1969 roku. Można go usłyszeć na archiwalnych wydawnictwach - „Backwards” i „’68”. „Moon In June” został wywiedziony z dwóch jeszcze starszych piosenek : „That's How Much I Need You Now” i „You Don't Remember”.

Poruszyłeś ciekawy i dość kontrowersyjny wątek. Historia pojawienia się „Moon In June” na „Third” dobrze pokazuje rysującą się z wolna linię podziału pomiędzy jej autorem a pozostałymi członkami formacji. Faktycznie kwestią sporną był wokal Roberta, którego Hopper, Ratledge i Dean po prostu nie chcieli. Ich zamierzeniem było tworzenie muzyki czysto instrumentalnej o zdecydowanie jazzowym charakterze. Co ciekawe, w tym utworze Wyatt gra na organach Hammonda. W przypadku Soft Machine jest to ewenement. Jak wiadomo Mike Ratledge grał na organach Lowreya, mających w dużym stopniu inne brzmienie niż wszechobecne w tamtym czasie Hammondy.

Niejasna jest do końca kwestia, dlaczego pozostali muzycy nie wystąpili w wokalno-instrumentalnych sekwencjach „Moon In June”. Wedle Wyatta jego koledzy odmówili gry, gdyż nie byli zupełnie zainteresowani jego kompozycją. Irytowało ich podobno to, że posiada partie wokalne. W owym czasie Ratledge, Dean i Hopper postanowili zerwać z tego typu formą przekazu, nastawiając się zdecydowanie na utwory czysto instrumentalne. Hugh Hopper przedstawił alternatywną wersję wydarzeń. Jego zdaniem Robert Wyatt nie zwrócił się do kolegów z prośbą, aby zagrali z nim razem. Podobno poświęcił się sam pracy nad szlifowaniem różnych detali związanych z jego strukturą i aranżacją, często zmieniał tekst i poszczególne segmenty kompozycji. Hopper potwierdził, iż byli także znudzeni graniem „Moon In June” w czasie koncertów. Podkreślił jednak, iż gdyby Wyatt zwrócił się do nich z prośbą, aby zagrali, zapewne by to uczynili, aczkolwiek dość niechętnie. Najbardziej kontestował ten pomysł Elton Dean. Jaka była prawda związana z rejestracją „Moon In June”? Dzisiaj doprawdy trudno jednoznacznie orzec.

Hajduk pisze: 29.08.2023, 20:40 To wszystko jednak nie przeszkadza mi zachwycać się tym albumem i wracać do niego przynajmniej raz w roku, ciesząc się zawartą na nim muzyką.

Jak najbardziej! Technikalia w najmniejszym stopniu nie obniżają wartości płyty. „Third” jest pomnikowym przykładem fuzji ambitnego rocka, jazzu nowoczesnego i „poważnej” awangardy.
autor: mahavishnuu
28.08.2023, 15:15
Forum: Wykonawcy
Temat: Soft Machine - wydawnictwa i bootlegi.
Odpowiedzi: 174
Odsłony: 187848

Re: Soft Machine - wydawnictwa i bootlegi.

Inkwizytor pisze: 27.08.2023, 18:35 Dziwi mnie sięganie po argument - iż niby dziś młodzi chętnie by zanurkowali w ich dorobek i nawiązali romans z twórczością ale odrzuca i odstręcza ten niby "rzyg" - podziemne i zabagnione brzmienie - a wielu - choćby mnie samego dzięki temu uwiedli. Z tego co wiem - młodzi o ile w istocie szukają akurat TAKIEJ muzyki - w nosie mają wypieszczone i wypolerowane brzmienie - które innym może się kojarzyć jako - zimne, kliniczne, zbyt sterylne, komputerowe i wygenerowane przez roboty i bezduszne cyborgi.

Nie chodzi o cały dorobek Soft Machine, tylko ten konkretny album. W kontekście „Third” problem z jakością brzmienia wraca jak bumerang. Krytyczne głosy formułowali nie tylko młodzi, ale także „dinozaury”. Jeśli Tobie taka tkanka brzmieniowa odpowiada, to tym lepiej dla Ciebie. Musisz jednak wziąć pod uwagę, że nie każdego kręci taki specyficzny sound. Ludzie mają różne preferencje soniczne, dlatego nie ma sensu tworzyć uogólnień. Faktem jednak jest, że pomstujących na produkcję „Third” jest niemało. Nie sądzę, aby krytykantom chodziło o to, że brzmienie ma być wypieszczone, wypolerowane, kliniczne, komputerowe... To nie klimaty Soft Machine. Chodzi o profesjonalne zarejestrowanie nagrań i rzetelną produkcję. Tylko tyle i aż tyle.

Inkwizytor pisze: 27.08.2023, 18:35 Szanuję te ciekawe wywody - ale ja z kolei wiele razy zetknąłem z opiniami - że "trójka" to arcydzieło - właśnie dzięki temu surowemu, zdeformowanemu, dzikiemu i chropowatemu soundowi - to buduje atmosferę - żadne tam "okaleczone arcydzieło". Wystarczy poczytać co mieli do powiedzenia Robert, Mike czy Hugh - choćby ich fascynacja turpizmem, chaosem czy anarchią free jazzu - Ortnette czy Cecila Taylora.

Ano właśnie, poczytać. Dlatego warto jednak zauważyć, że muzycy nie byli zadowoleni z produkcji tego albumu. Zdawali sobie sprawę, że w czasie rejestracji materiału oraz w trakcie studyjnej obróbki popełniono różne błędy. Efekt końcowy był nieco inny niż zakładano. Fascynacja turpizmem, dysonansami, awangardą to jedno, natomiast daleka od doskonałości produkcja to drugie. Nie jest kwestią przypadku, że artyści mieli żal do wytwórni, ponieważ nie zapewniła im odpowiednich warunków. W przypadku dyskusji na temat jakości brzmienia „Third”, nie zapisałbym się ani do frakcji „bootlegowej”, ani „audiofilskiej”. Uważam jednak, że dobra produkcja „Third” byłaby zdecydowanie wartością dodaną. Dlatego na przestrzeni lat chętnie słuchałem różnych wydań analogowych i kompaktowych tej płyty.
autor: mahavishnuu
24.08.2023, 13:50
Forum: Wykonawcy
Temat: Soft Machine - wydawnictwa i bootlegi.
Odpowiedzi: 174
Odsłony: 187848

Re: Soft Machine - wydawnictwa i bootlegi.

SOFT MACHINE - THIRD. PRZEGLĄD WYDAŃ WINYLOWYCH I KOMPAKTOWYCH POD KĄTEM JAKOŚCI BRZMIENIA.


Do „Third” przylgnęła łatka okaleczonego arcydzieła. Rzecz jasna chodzi o brzmienie, które jest po prostu denne. Najbardziej dobitnym przykładem jest koncertowa wersja „Facelift”, który brzmi jak bootleg. Daleko mu do dobrych standardów realizacyjnych oficjalnego wydawnictwa. Nieco lepiej jest w przypadku nagrań studyjnych. Niejednokrotnie spotykałem się z opiniami ludzi, którzy byli zachwyceni poziomem artystycznym wydawnictwa, jednak sięgali po nie rzadko ze względu na odstraszającą jakość brzmienia.

Na początku 1970 roku grupa podpisała kontrakt z CBS Records, będący brytyjskim oddziałem Columbii. Na mocy kontraktu artyści mieli nagrać pięć płyt dla CBS, co dawało im pewną stabilizację finansową. Warunki kontraktu wydawały się być korzystne, wszak wcześniej byli zdani na niepewność, tymczasem dłuższy kontrakt dawał im tak upragnione poczucie stabilizacji. Rychło okazało się jednak, iż pod pewnymi względami były niekorzystne, szczególnie w aspekcie artystycznym. Muzycy otrzymali wprawdzie zaliczkę od wytwórni za nagranie „Third”, jednak musieli sami zapłacić za studio nagraniowe. Już wkrótce okaże się, że będzie to miało niemały wpływ na stronę techniczną przedsięwzięcia. Przede wszystkim, Ratledge i spółka nie mogli sobie pozwolić na drogie, nowoczesne studio. Istotny był także czas, dlatego nie dziwi fakt, iż w tych okolicznościach praktycznie cały studyjny materiał został zarejestrowany w ciągu… jednego dnia - 10 kwietnia 1970 roku. W maju dograno tylko partie instrumentów zaproszonych muzyków: puzon Nicka Evansa, flet i klarnet basowy Jimmy'ego Hastingsa oraz skrzypce Raba Spalla. Wszystko, a jakże, w ciągu jednego dnia! Album zarejestrowano w londyńskim IBC Sound Recording Studios, jednym z pierwszych niezależnych studiów nagraniowych w Wielkiej Brytanii. W latach 60-tych nagrywali w nim między innymi The Rolling Stones, Cream i The Who. W 1970 roku nie było to już jednak studio uważane za jedno z topowych. Jego zaletą było to, że było względnie tanie, co dla muzyków Soft Machine miało niebagatelne znaczenie.

Na przestrzeni lat zapoznałem się z przeróżnymi wydaniami „Third”. Naczelnym motywem było poszukiwanie najlepszej wersji, tak aby słuchanie tej wybornej płyty nie było frustrujące. Oto wyniki owych poszukiwań.

Winyle - first press

Najlepsze brzmienie miały pierwsze wydania amerykańskie (Columbia) i brytyjskie (CBS). Najszerszy zakres dynamiki brytyjskie - circa 11,50 DR, jankeskie nieco mniej 10,55 i 10,60. Niestety, ale kilka winyli angielskich, z którymi miałem do czynienia, nie miały idealnej jakości brzmienia - w najlepszym razie było to exellent z dużym wąsem. Amerykańskie były pod tym względem lepsze - NM. Ogólnie brzmienie było nieco lepsze niż na wydaniach kompaktowych, aczkolwiek jeśli ktoś oczekuje znaczących różnic może się zawieść. Na pewno na plus jest szerszy zakres dynamiki niż na remasterach wydanych w XXI wieku. Nie najlepszą opinię ma first press holenderski. Podobno pojawiły się jakieś wady fabryczne. Nie wiem, czy chodzi o wszystkie winyle, czy tylko niektóre egzemplarze.



Reedycje kompaktowe

Na przestrzeni lat ukazało się już całkiem sporo wydań kompaktowych. Fani zespołu powinni zapoznać się przynajmniej z niektórymi, aby wyrobić sobie zdanie na ich temat. Osobiście najbardziej cenię wersje z początku lat 90, kiedy to nie było jeszcze szaleństwa pod nazwą „loudness war”. Warto bliżej zapoznać się z tym wątkiem w kontekście „Third”, bowiem jest bardzo instruktywny. Oto jak wygląda uśredniony DR, czyli zakres dynamiki na poszczególnych wydawnictwach:

1991 - 10

1992 - 10

2004 - 8

2007 - 9

2010 - 8

2013 - 8

Kompresja dźwięku to tylko jeden z problemów, bo przecież produkcja została skopana już w 1970 roku. Brzmienie na kompakcie nadal jest „zamulone”, czasami mało selektywne. We wcześniejszych wydaniach w „Facelift” słychać zbyt wysoki poziom szumów. Generalnie - jakość pozostawia sporo do życzenia, dlatego określenie „okaleczone arcydzieło” jest jak najbardziej zasadne. Czy z tym materiałem naprawdę nic nie da się zrobić? Czy już na zawsze jesteśmy zdani na frustrację? Okazuje się, że nie jest tak źle. Lata poszukiwań przyniosły owocne rezultaty i z czystym sumieniem mogę Wam polecić wydawnictwo, które pozytywnie mnie zaskoczyło. Co ciekawe, jest raczej mało znane. Nie znajdziecie go raczej w serwisach streamingowych, czy też w różnych miejscach, gdzie można, bardziej lub mniej legalnie, pobierać muzykę. Owego rodzynka nie znalazłem również na allegro, a różnych wydań „Third” jest tam multum. Czas zdradzić tajemnicę. Chodzi o kompaktową reedycję BGO Records z 1993 roku - numer katalogowy - BGOCD180.

Już w czasie słuchania „Facelift” byłem mile zaskoczony. Nagranie zostało umiejętnie „odszumione”, co istotne, nie ucierpiały na tym parametry brzmieniowe. Wreszcie można słuchać bez zgrzytania zębami. Nie popadajmy jednak w przesadę - do ideału droga jest daleka. Utwory studyjne zaskoczyły mnie jeszcze bardziej, bowiem brzmią naprawdę dobrze. Poprawiono selektywność, struktura brzmienia jest bardziej klarowna. Scena muzyczna jest głęboka i dobrze wyważona. Nie ma w tym przypadku, ponieważ DR jest bardzo przyzwoity. Zakres dynamiki jest szerszy nawet niż na najlepszych wydaniach winylowych! Dokonałem „pomiarów” całej płyty - uśredniony wynik to dokładnie 11,95. Z lepszym w przypadku tej płyty nigdy się nie spotkałem. Jeśli chodzi o walory brzmieniowe, to najlepiej prezentują się „Slightly all the time” i „Moon in june”. „Out-bloody rageous” niewiele im ustępuje. Summa summarum - nie spodziewajmy się rewolucyjnych zmian, bo jednak wielu błędów nie udało się do końca wyeliminować. Wreszcie można jednak słuchać tej znakomitej płyty z niewysłowioną przyjemnością. Sam łapię się na tym, że w czasie odsłuchu obsesyjnie nie powracają już myśli na temat jej technicznych ułomności. Wielkie brawa dla speców od dźwięku z BGO Records, którzy wykonali kawał dobrej roboty. Posłuchajcie i oceńcie sami.
autor: mahavishnuu
16.08.2023, 07:04
Forum: Muzyka
Temat: Jazz i okolice
Odpowiedzi: 1517
Odsłony: 435675

Re: Jazz i okolice

Volker Kriegel – Inside: Missing Link (1972)

Obrazek

1. Slums On Wheels 13:24
2. The "E" Again 6:36
3. Zanzibar 10:22
4. Missing Link 12:03
5. Für Hector 5:45
6. Remis 4:26
7. Tarang 10:00
8. Lastic Plemon 5:21
9. Janellas Abertas 4:09


Skład:

Volker Kriegel - gitara akustyczna i elektryczna, sitar
Alan Skidmore - saksofon sopranowy i tenorowy
Heinz Sauer - saksofon tenorowy
Albert Mangelsdorff - puzon
John Taylor - elektryczny fortepian
Cees See - flet, instrumenty perkusyjne, głos, efekty
Eberhard Weber - gitara basowa
John Marshall - perkusja

Niemiecka scena muzyczna lat 70. kojarzy się wielu słuchaczom głównie z krautrockiem. Nie ma w tym nic dziwnego, wszak był to bardzo ważny nurt dla muzyki rockowej. Szczególnie z perspektywy lat widać to bardzo wyraziście. Sporo ciekawych rzeczy działo się również na tamtejszej scenie jazzowej. Dzisiaj przypomnę tylko jedną z postaci.

Volker Kriegel należy do tych artystów, których płyty w „czasach przedinternetowyh” były bardzo trudne do dostania. Nie przypominam sobie, abym kiedykolwiek słyszał jego nagrania w polskim radiu. Słuchacze znali go z polskiej prasy muzycznej (sporadycznie o nim pisano) lub książek poświęconych jazzowi. U nas przed laty na tym ostatnim polu w grę wchodziła przed wszystkim kultowa pozycja Joachima-Ernsta Berendta. Obecnie nie ma już problemu z dostępem do jego płyt, dlatego możemy zgłębiać jego twórczość. Warto to uczynić, ponieważ kilka płyt jest godnych uwagi. Szczególnie albumy z pierwszej polowy lat 70.

Volker Kriegel należy do grona czołowych gitarzystów europejskich, którzy w latach 70. tworzyli w obrębie jazzu elektrycznego. W interesującej nas szczególnie dekadzie warto wyróżnić „Spectrum” (1971), pierwszy w jego dyskografii w pełni dojrzały przykład syntezy jazzu nowoczesnego i rocka. Do udanych można również zaliczyć „Topical Harvest” (1976). Jego największymi osiągnięciami są jednak „Lift!” (1973) i „Inside: Missing Link”. Muszę przyznać, że moim ulubionym jest właśnie ten ostatni. To bodaj najambitniejsza pozycja w jego dyskografii. W owym czasie Kriegel udatnie lawirował między free jazzem i jazz rockiem. W studiu wparło go liczne grono muzyków. Wymieńmy tylko tych najbardziej znanych: Albert Mangelsdorff (puzon), Alan Skidmore (saksofon), John Taylor (fortepian), Eberhard Weber (bas), John Marshall (perkusja).

Był to najbardziej twórczy okres w karierze Kriegela, toteż nie dziwi fakt, że cały materiał wypełnił dwie płyty winylowe. Pod względem stylistycznym różnią się między sobą. Pierwsza to wycieczka w krainę awangardy. Kriegel umiejętnie połączył w jedną koherentną całość free jazz i fusion. Rezultat ze wszech miar jest godny uwagi. Free jazzowy koloryt wnoszą partie dęciaków (Mangelsdorff, Skidmore). W takiej konwencji utrzymane są „Slums On Wheels”, „Missing Link” i „The ‘E’ Again”. Druga płyta grawituje w stronę jazz rocka („Für Hector”, „Remis”, „Lastic Plemon”). Kompozycje są bardziej zwarte, faktura nie jest już tak ostro dysonansowa, słowem, materiał jest bardziej komunikatywny. Nie zabrakło wątków latynoskich („Zanzibar”, „Janellas Abertas”), kojarzących się z muzyką z Kraju Kawy. Być może tradycjonaliści będą nieco utyskiwać na nazbyt eksperymentatorskie oblicze pierwszej płyty, jednak, moim zdaniem, „Inside: Missing Link” jako całość broni się bardzo dobrze.
autor: mahavishnuu
06.05.2023, 09:14
Forum: Pozostałe
Temat: Przy muzyce o futbolu
Odpowiedzi: 11511
Odsłony: 1192222

Re: Przy muzyce o futbolu

Szkoda, że Jaga nie wygrała. Najlepszy zawodnik Śląska - Pazdan. Oglądałem wczoraj jeszcze mecz ŁKS - Wisła. Gdybym nie wiedział, byłbym przekonany, że ekstraklasowy był rozgrywany w Łodzi, a nie w Białymstoku.