Muzyczne Dinozaury

Niemcy - Szkocja 3:2

A co?

Mam to samo. Jadąc we dwie osoby, z małżonką na przykład, wyprawa na koncert to dziś grubo ponad tysiąc złotych. Sporo jak za 1,5-2 godziny muzyki, nawet tej najlepszej.
Znajomi namawiają na wyjazd na AC/DC gdzieś za granicę, ale to już w ogóle w cenie dwóch tygodni pod namiotem na Mazurach. A jeszcze inna sprawa, że jakoś tak przestały mnie te koncerty bawić jak kiedyś. Owszem, fajnie się słucha na żywo, ale większość starych mistrzów jest już naprawdę stara i to niestety słychać (przy całym uwielbieniu, jakim niektórych darzę). Rozjechał mi się chyba w podświadomości współczynnik cena/jakość przy kosztach A.D. 2024. To już dużo większą radochę mam z jakichś przypadkowych małych występów, na które człowiek trafia mimochodem, albo bez wielkich oczekiwań, a okazują się wspaniałym powrotem do lepszych czasów. Tak miałem parę lat temu na dożynkowym koncercie Kultu, który po prostu wyrywał z butów i trwał ponad dwie godziny.

Można już typować mecze? Wyjeżdżam na weekend i nie chciałbym zapomnieć.

Ile bramek strzeli polska reprezentacja?

1

Mike Oldfield - Live in Edinburgh Castle 1992

Pojawiło się na Spotify nagranie audio z koncertu wydanego kiedyś na VHSie. Do drugiej części Dzwonów rurowych mam stosunek mocno sentymentalny i bardzo lubię tę płytę, a koncerty Oldfielda uważam za wspaniałe spektakle. Oglądanie tej jego całej orkiestry odtwarzającej wielowarstwowe kompozycje jest fantastycznym przeżyciem. Bardzo chciałbym go zobaczyć na żywo. Ten album to taka namiastka, pięknie skomponowana i fantastycznie wykonana z wielkim rozmachem.

https://www.youtube.com/watch?v=GzjG95rB96Q

Jarre wrzucił na YT koncert z Bratysławy. Kto słyszał Wersal i Norte Damme, ten wie, czego się spodziewać, ale ogólnie bardzo pozytywne wrażenia. Już sama długość - 2 godziny - robi wrażenie. No i Jean-Michel ma w końcu pomagierów na scenie. Jest nawet niejaki Brian May! Zawsze mnie wkurzało, że on tam sam stoi i udaje, że wszystko gra.

Cały czas podrygują w rytm muzyki.

https://youtu.be/bbwiEDD04CY?si=5-BsPLEMlotBW2dA

Nawet fajny kawałek z kolejnej płyty Purpli, ale pląsanie w teledysku mogli sobie darować. Panowie co prawda jeszcze przed 80 urodzinami, ale wyglądają trochę niepoważnie.

Billy Idol wypuścił reedycję debiutanckiego albumu i z tej okazji dostaliśmy też niepublikowany singiel:

https://youtu.be/gQXtTYiCdOg?si=5ReWceMFZSwDbe-z

Kurcze, ale to dobre!

I takie coś naprawdę warto byłoby usłyszeć na żywo. Zapowiada się bardzo ciekawie.

Snowtorch jest świetna. Nie aż tak jak Doomsday Afternoon, ale znakomicie się tego słucha. Szkoda, że od 6 lat nic nowego od pana Phideaux nie słychać.

Leptir pisze: ↑22.01.2024, 14:46 Ale - jeśli chodzi o nowości, to mam coś dla zwolenników - powiedzmy - rodzaju humoru z produkcji Monthy Pythona. Na Netflixie pojawił się serial (?) "Świat oczami Cunk" - tytułowa dziennikarka (?) opowiada w serii popularno-naukowych programów (?) o otaczającym nas świecie. Posługuje się przy tym wywiadami (?) ze specjalistami z różnych dziedzin. Wybaczcie te znaki zapytania - ale po obejrzeniu tego serialu sprawa będzie jasna. Jeśli ktoś lubi ten specyficzny abstrakcyjny humor i dystans Monty Pythona to powinien polubić też "Świat oczami Cunk". Jeśli nie lubi i zupełnie nie łapie Pythona - to lepiej nie oglądać.

Jest też Cunk on Britain (https://www.youtube.com/watch?v=RdzWx_K0lmI) i jeden odcinek o Szekspirze (https://www.youtube.com/watch?v=9YeCpHoy9EQ). Świetna jest, uwielbiam taki głupi humor. Polecam też serial After Life z udziałem Diane Morgan.

P.S. Korzystam obecnie z darmowej wersji Spotify i od ponad miesiąca nie włączyła mi się żadna reklama. Czyżby błąd systemu? Oby go nigdy nie wykryli

A używasz aplikacji, czy odtwarzasz przez przeglądarkę? Bo może tak jak z Youtube, niektóre przeglądarki (np. Brave) elegancko blokują reklamy.

Mam bardzo podobne odczucia co do książki Trynki. Dostałem kiedyś w prezencie i chociaż początek zmęczył mnie drobiazgową szczegółowością, to mam tak z większością biografii - co mnie obchodzą szczenięce lata muzyków? Natomiast bałwochwalczego stosunku do wszystkich płyt z lat 70tych i kompletnego zignorowania twórczości po "Let's Dance" nie da się wybaczyć. Gdybym znał Bowiego tylko z tej książki, to pomyślałbym, że po 83 roku nic ciekawego nie nagrał, a w zasadzie to tylko wegetował. To oczywiście wierutna bzdura, moje ulubione płyty Davida pochodzą właśnie z późniejszego okresu, ale skąpość faktów w tej ostatniej części książki pokazała, że autor ten temat olał ciepłym moczem i uznał, że parę akapitów załatwia temat.

A ciągnąć wątek filmowy, to Duncan nakręcił swojego czasu film pt. "Bez słowa" ("Mute"). Można obejrzeć na Netflixie i chociaż nie jest to nic wybitnego, to ciekaw jestem, czy ktokolwiek poza mną zauważył w nim ciekawe nawiązania do życia Bowiego. Swojego czasu popełniłem krótki tekst o tym filmie: https://fsgk.pl/wordpress/2018/08/bez-slowa-2018/ i chętnie dowiem się, czy to była tylko moja nadinterpretacja.