Czego teraz słuchacie?

[Crazy]

A to samo Hung Up nie jest (pół)kowerem Gimme Gimme?

[alternativepop]

A to samo Hung Up nie jest (pół)kowerem Gimme Gimme?

A konkretnie linia melodyczna Abby jest wsamplowana w "Hung up". Jednak sam numer Madonny jest nieco bardziej dynamiczny niż Abba. Utwór Royksopp nawet bardziej przypomina mi "Hung up", tak bardzo że szukałem jakiś informacji, czy to też nie jakaś daleko idąca inspiracja jednym bądź drugim, ale nic nie znalazłem na ten temat.

[Konik Polny]

A żeby nie było, to moim bardzo skromnym zdaniem jest to zespół bardzo fajny a kojarzony z dyskotek lat 80-tych. Kilka płyt już przesłuchałem i jestem pod wrażeniem ich pomysłowości.

[B.J.]

Matia Bazar - próbowałem kilku ich płyt, ale fajne numery sąsiadowały tam często z bardzo niesłuchalnymi, więc raczej jest to dla mnie przykład kapeli na indywidualną kompilację.

Tymczasem kończę pierwszy raz z ABBA – Voyage (2021)

Inżynier Mamoń jest zadowolony.
Co prawda mogłoby być jak dla mnie bardziej archaicznie, ale to już czepianie się na siłę. Spokojnie spełnia albumowe standardy zespołu.

[Gacek]

Krew mi wtedy leci z uszu co nawet przy disco polo się nie zdarza.

No ale przecież tak ma być

[Białystok]

Krew mi wtedy leci z uszu co nawet przy disco polo się nie zdarza.

No ale przecież tak ma być

A nie z nosa po celnym ciosie?

[Konik Polny]

Po meczu i wcześniej Matia Bazar teraz słucham czegoś absolutnie nie dla mnie. Słabo i bardzo nijako.

[Gacek]

A nie z nosa po celnym ciosie?

U mnie przy Reign in Blood to nawet po ścianach płynie

Tak tylko z ciekawości zapytałem. Ekstremalna muzyka pomimo że weszła do mainstrimu nadal jest ekstremalna i nie dziwie się że większość ludzi tego nie kuma.

A teraz już zupełnie bez żadnych oczekiwań i bez poszukiwania czegokolwiek:
Acid Drinkers - Acidofilia

Na początku lat 2000 jako gnojek słuchałem takiej muzyki i wzdychałem do zagranicznych gwiazd. Wiadomo że kwasożłopy były OK ale jakoś zawsze najpierw były Meta czy Megadeth a gdzieś dalej dalej nasze kapele goniące zachód.
Acidów z tego okresu nie słuchałem od bardzo dawna. Ostatnio przy robocie wyświetliła mi się Acidofilia i już coś mnie tknęło a teraz posłuchałem na spokojnie i po latach, z perspektywy czasu kiedy wiem jak potoczyły się losy wielu zespołów, po pozbyciu się kompleksów że nasza muzyka jest jakaś gorsza bo nie zna jej świat stwierdzam że Acidofilia nie jest nawet porównywalna z tym co się wtedy grało... jest lepsza niż większość tego co w tym czasie nagrywały tuzy.
Acid cały czas byli na fali, cały czas trzymali wysoki poziom, z lekkimi potknięciami (bo zdarzyło im się czasem coś mniej porywającego) podczas gdy np. Metacha wydała wymęczonego St. Angera i przez lata była pogrążona w kompozytorskiej niemocy.
Acidofilia to od początku jazda, raz bardziej melodyjna i grooviasta (Disease Foundation) innym razem oldskulowo traszowa w stylu wielkiej 4 (Pig To Rent) a jeszcze dalej bardziej stonowana, mroczna, lekko psychodeliczna podbita plemiennymi bębnami jak w tytułowym.
To nie jest wybitna płyta ale to bardzo dobry, przede wszystkim wyrównany album oparty na solidnych riffach, z kilkoma fajnymi oryginalnymi momentami. Każdemu z wielkiej 4 wystarczyłoby to żeby w tym czasie recenzenci piali z zachwytu.
https://www.youtube.com/watch?v=y1kWe9G ... Nc&index=2

[Cztery historie]

Po meczu i wcześniej Matia Bazar teraz słucham czegoś absolutnie nie dla mnie. Słabo i bardzo nijako.

To, co ciekawe, zaczęło się album później. Inna rzecz, że co dwa–trzy lata staramy się do nich wrócić, przed kilkunastu zafascynowani, i za każdym razie z rozczarowaniem wyłączamy.

[Monstrualny Talerz]

...co dwa–trzy lata staramy .... wyłączamy.

Was jest więcej, jak legion???

[Cztery historie]

Jesteśmy cztery, jak sama nazwa wskazuje, ale mamy siedem głów i dziesięć rogów. Jak Vangelis

[Maciek]

Miłość & Lester Bowie - Live in Gdynia 1996 (2022)


Kto zaznał Miłości na żywo, dla tego muzyka przestała mieć granice: gatunkowe, wykonawcze, stylistyczne (a nawet stylizacyjne). Jakże mi brakuje takich koncertów w klubach, dużych salach i na festiwalach. Dziś, jeśli już jakiś skład wybija się ponad standard schematu temat-solo-temat, to bardzo często (nie zawsze!) słychać i czuć w tym chłodną kalkulację, wyrachowanie, koniunkturalną opozycję.
Miłość, z płyt i koncertów, była i jest dla mnie jedną z najważniejszych i najpiękniejszych historii, które wydarzyły się w polskiej muzyce (nie tylko jazzowej). Lester Bowie, Maciej Sikała, Mikołaj Trzaska, Leszek Możdżer, Tymon Tymański, Jacek Olter, zabierają nas w podróż w czasie, do roku 1996. Oczywiście, że pierwsze skrzypce gra u odbiorcy sentyment, jednak jest on zdecydowanie wart grzechu, czasu, uwagi i…miłości!
https://youtu.be/gOiB7Tm6VrY

[B.J.]

Hank Crawford & Jimmy McGriff ‎– Soul Survivors (1986)
Dobry tytuł - bardzo trafiony biorąc pod uwagę treść i kontekst. Okazuje się, że w "plastikowych ejtisach" zdarzały się ciągle naturalne produkty z głębokich nisz ekologicznych souljazzu. Kwartetu dopełniają zamiennie George Benson / Jimmy Ponder oraz Bernard Purdie / Mel Lewis.

[Crazy]

Na wieczorno-nocny posiad wziąłem z półki dwie płyty z lat 80., trochę w kontekście plebiscytu, bardziej w kontekście tego, przy czym się dobrze siedzi po ciemku; obie cenione nieco mniej wśród podobno lepszych pozycji w dyskografii cenionych artystów:

Dead Can Dance - Serpent's Egg - to płyta tego zespołu, po którą najrzadziej sięgam (z tych, które mam) i tak chyba zostanie; utkana z tej samej materii muzycznej, co koleżanki, więc jest magia, jest się urzeczonym, jeżeli się lubi, ale jakby nie układa się ta tkanina we wzory godne zapamiętania.

Weather Report - Night Passage - tu fani kręcą nosem, za to ja nie będąc wielkim fanem zespołu, jestem wiernym fanem tej płyty i od przeszło 30 lat wciąż lubię chować się w jej tajemniczych zakamarkach, nigdy mi się nie znudziła, oj bedom punkty!

[Konik Polny]

Od jakiegoś czasu jadę po dyskografii The Kinks. Podobają mi się niektóre kawałki, a te sztandarowe mają swój klimat. Tu mamy "LOLA". Jednakże jako całość nie jest to wielka muza, ale bardzo przystępna.