Czego teraz słuchacie?

[Monstrualny Talerz]

Can - Future Days (1973)
Kolejna płyta, którą szanowałem, ale nie rozumiałem. Pewnego dnia słuchałem sobie In A Silent Way i zaraz po Milesie przeszedłem do Can. Miles musiał mnie chyba wprowadzić w odpowiedni stan, ponieważ wtedy właśnie Future Days objawiło przede mną całe swoje piękno. Czuję jednak, że jeszcze wiele mam do odkrycia na tej płycie.

Tutaj na jeszcze wcześniejszym ewolucyjnie etapie. Do zespołu Can z żadnej strony nie mogę się przekonać, mimo że mi sam Tomasz Budzyński puszczał

W Wieczorze Płytowym 2 czy 3 tygodnie temu grali dwie płyty w kontekście właśnie wspomnień rocznika 1973: Larks i Future Days, można posluchać co tam mądrzy panowie mieli w tej sprawie do powiedzenia. A generalnie jadą chyba z 1973 rokiem.

https://www.polskieradio.pl/8/5745/Arty ... 0-lat-temu

[Maciek]

Don Cherry - Brown Rice (1975)
Cieszę się też, że nabyłem wydanie z fantastyczną z pierwszego wydania "włoską okładką" z
1975 r., te amerykańskie wydanie z 1977 r. miało dużo bardziej prozaiczną.

Zakładam, że to wydanie Klimt? Orientujesz się czy to oficialne wydanie? Nic mi nie mówi nazwa tej wytwórni. Kilka lat temu wznowiło to A&M (więc to raczej nie pirat), ale niestety z tą mniej fajną okładką.

[Monstrualny Talerz]

W końcu słucham sławetnego Kultivatora. Trochę nie wiem, co powiedzieć...

Jakby Kultywator zajął miejsce tak 350 w samym roczniku 1981 to nie wyrażałbym specjalnego zdziwienia, ale wszystko co powyżej to już obszar głębokiego dysonansu poznawczego

[Monstrualny Talerz]

Don Cherry - Brown Rice (1975)

Chyba zostałem zbesztany w 1975 roku za brak głosu na tenże, jako wyłamanie się z solidarności nieistniejącej braci frakcji jazzowej, ale atencja i dla tej płyty jest zupełnie niezrozumiała. Włączyłem wczoraj, by sprawdzić czy coś się w tym temacie nie zmieniło, np. pod wpływem popijanego ostatnio rumianku, ale jednak to nie ta substancja

[Monstrualny Talerz]

A w temacie: poleciałem ostatnio z Farrellem i wybiegając nieco w przyszłość sprawdziłem dwie płyty już z lat 80:
Sonic Text
i Farrell`s Inferno - koncertowa

Sonic Text jest naprawdę fajny, dość bopowy, ale jednocześnie ładnie buja na modłę lat 70, natomiast Farrell`s Inferno wbrew tytułowi jakieś takie słabiutkie, coś tam sobie pogrywają, ale bez ognia zupełnie, liczyłem na znacznie więcej

Jazz Crunch z płyty Sonic Text

https://www.youtube.com/watch?v=zI-cQMlFBUA

[Białystok]

Anekdoten - Gravity (2003)

To w nawiązaniu do toczącego się plebiscytu na album 2003 r. Ciekawe jak sobie ten album poradzi.
Tytułowy utwór jest chyba jednym z najlepszych, jak nie najlepszy w dorobku Szwedów.

Anekdoten ma u nas tzw. spory elektorat negatywny, czyli grupa Dinozaurów mniej lub bardziej zaangażowana w wygasłe awangardowe Forum, albo fizycznie albo duchowo. Zapewne razi ich może nie tyle czerpanie z tradycji (Mellotronowe brzmienie King Crimson i patetyczny, lecz nie kiczowaty nastrój), co ten wyraźnie wyczuwalny neoprogresywny pierwiastek i w wokalu i samym brzmieniu. Nie mam jednak kompetencji ani plenipotencji, aby się bawić w adwokata diabła.

Dla mnie wielkim atutem Anekdoten jest wypracowanie rozpoznawalnego stylu, który w zasadzie da się rozpoznać na pierwszy rzut ucha, typu gitara Marka Knopflera. Zapewne nie ma tu nic wspólnego z jakością muzyki, ale uważam to jednak za dużą zaletę, bo chyba niewielu twórcom sięgającym do tradycji (a grupa obrała taki kierunek swojej wypowiedzi muzycznej) to się tak dobrze udało.

[Duch 1532]

Oath of Cranes:

Yama (2022),
Rudra (2022),
Akasha (2023).

Czyli trzy single.

https://oathofcranes.bandcamp.com/

Pomysł Franco Sesy z udziałem Erola Unali, czyli perkusisty z Monotheist Celtic Frost z udziałem gitarzysty stamtąd. I to najlepsze określenie stylu i nastroju. W jakikolwiek sposób świeże? Nie. Zgrabne i przyjemne? Tak.

[WOJTEKK]

Pamiętam Twoją recenzję "Monotheist" z artrocka - była dużo lepsza niż sama płyta

[esforty]

Anekdoten - Gravity (2003)

To w nawiązaniu do toczącego się plebiscytu na album 2003 r. Ciekawe jak sobie ten album poradzi.
Tytułowy utwór jest chyba jednym z najlepszych, jak nie najlepszy w dorobku Szwedów.

Anekdoten ma u nas tzw. spory elektorat negatywny, czyli grupa Dinozaurów mniej lub bardziej zaangażowana w wygasłe awangardowe Forum, albo fizycznie albo duchowo. Zapewne razi ich może nie tyle czerpanie z tradycji (Mellotronowe brzmienie King Crimson i patetyczny, lecz nie kiczowaty nastrój), co ten wyraźnie wyczuwalny neoprogresywny pierwiastek i w wokalu i samym brzmieniu. Nie mam jednak kompetencji ani plenipotencji, aby się bawić w adwokata diabła.
...

Zapewne, masz trochę racji w rozpoznaniu, iż pokusa by Ich znieważać, jest w <narodzie> silna.
Podsłuchuję, właśnie stręczone wydawnictwo i... no, cóż... dobra, inaczej. Kiedy ukazał się Crimsonowy Construction Of Light, poczułem się trochę jak pół sierota i w poszukiwaniu <ocierającego łzy> podmiotu wykonawczego natknąłem się na From Within z 99. I oni te łzy, wówczas otarli. Zaskoczyli mnie bardzo na plus, choć ja poza KC, świata nie widzę . Miałem wrócić do wcześniejszych, nieznanych, ale zarzuciłem temat.
Teraz przypomniałeś zespół, więc sięgnąłem, ale Gravity już bez tamtego entuzjazmu. Czy są jakieś kardynalne różnice, między tymi płytami?
Nie mnie oceniać, w estetyce odstaję, raczej, gorzej(!) ja tu teraz za kopidoła, wyciągającego na katafalk, dawniej zmarłych, by pięć minut potem wpychać Ich nazad do czarnej ziemi .
Może decydowała emocja po, potencjalnej, stracie, może ta szczypta szorstkości, chyba nieobecnej w 2003 ???
A jeśli pytasz: jak poradzi sobie Gravity w obecnym plebiscycie 2003, to patrząc na wyniki dekadowego 80' ( do których coraz bardziej się przyzwyczajam) to sukcesu nie wróżę.
Ale... life is brutal and full zasadzkas

[Duch 1532]

Pamiętam Twoją recenzję "Monotheist" z artrocka - była dużo lepsza niż sama płyta

Dziękuję; cóż, co prawda niedawno wróciłem do porzuconych w nastoletniości zabaw w prozaika, ale moje próby wyglądają nieco inaczej niż w 2006 roku Niemniej płyta pozostaje jedną z bodaj dwu moich ulubionych z XXI wieku

[Gacek]

Anekdoten - Gravity (2003)

To w nawiązaniu do toczącego się plebiscytu na album 2003 r. Ciekawe jak sobie ten album poradzi.
Tytułowy utwór jest chyba jednym z najlepszych, jak nie najlepszy w dorobku Szwedów.

Anekdoten ma u nas tzw. spory elektorat negatywny, czyli grupa Dinozaurów mniej lub bardziej zaangażowana w wygasłe awangardowe Forum, albo fizycznie albo duchowo. Zapewne razi ich może nie tyle czerpanie z tradycji (Mellotronowe brzmienie King Crimson i patetyczny, lecz nie kiczowaty nastrój), co ten wyraźnie wyczuwalny neoprogresywny pierwiastek i w wokalu i samym brzmieniu. Nie mam jednak kompetencji ani plenipotencji, aby się bawić w adwokata diabła.

Dla mnie wielkim atutem Anekdoten jest wypracowanie rozpoznawalnego stylu, który w zasadzie da się rozpoznać na pierwszy rzut ucha, typu gitara Marka Knopflera. Zapewne nie ma tu nic wspólnego z jakością muzyki, ale uważam to jednak za dużą zaletę, bo chyba niewielu twórcom sięgającym do tradycji (a grupa obrała taki kierunek swojej wypowiedzi muzycznej) to się tak dobrze udało.

Na Gravity Andkdoten już podąża zdecydowanie swoim krokiem, już bez tego wcześniejszego karmazynowego balastu. Trochę jak Floydzi po odejściu Watersa.
Moim zdaniem to świetny album. Jest dużo melotronu, jest karmazynowo ale to jednak jest już Anekdoten. Moim zdaniem świetna rzecz. Mało która płyta po latach zachowuje taką świeżość.
Jestem oczarowany jak podczas pierwszych odsłuchów.
No i jeszcze to wydanie na szorstkim papierze, wciąż pachnące farbą. Rzuciłem całą resztę i słucham teraz tylko Gravity.

[Białystok]

To była płyta, której nie słuchałem uważnie rok lub dwa i z okazji plebiscytu postanowiłem sobie ją solidnie odświeżyć, gdyż miałem sporo obaw, jak ją teraz odbiorę. Dla mnie też wciąż brzmi świeżo.

Sekcja antyanekdotenowa zaś albo nie zauważyła tego wpisu albo nie chce nam psuć dobrego humoru ...

[Konik Polny]

Takie sobie granie

[Känguru]

Tarot - Reflections (2016) - bardzo przyjemnie zagrana i brzmiąca płyta trochę pod klasyczne Uriah Heep.



Änglagård - Prog pa Svenska. Live in Japan (2014) - zapewne doskonale znana płyta, więc nie będę się rozpisywał. ma momenty, gdzie opada szczęna



TransQueb - Station (2022) - bardzo fajne fusion,z odniesieniami do Return To Forever. do tego świetna okładka

[Białystok]

TransQueb - Station (2022) - bardzo fajne fusion, z odniesieniami do Return To Forever. do tego świetna okładka

Wrzuciłem z You Tube. Lightowe i rozwodnione te Return To Forever, przynajmniej te które ja lubię
Posłuchać można ale nic specjalnego. Najlepszy jest podkład filmowy pod ten album, Amsterdam w deszczu.