Brakowało na naszym grajdołku młodzieńczych lub raczej dziecięcych formacji - silnie zakorzenionych w elektronice - owszem, były pieśniczki bywalców Tik-Taka, Teleranka potem "nieszczęsne ofiary samczych zbrodni" Tęczowego.... wolę nie kończyć - plus przyszłe gwiazdusie TVP wywodzące i zdobywające ( i gubiące ) ostrogi z 5-10-15 ( dla niektórych "resortowe dzieci" ) - ale azjatycka wrażliwość, ten kierunek który realizowały pandziątka czerwone z ich szlagierowym bystrym rwącym strumieniem -"... kira kira kira, happy, happy, happy...." zabrakło
Pyszna parodia z umiejętnym wykorzystaniem ówczesnej / niekiedy garażowej elektroniki - brakowało u nas takiego podejścia i specyficznego odjechanego poczucia humoru - pamiętam jak się na to wideo czekało nie tylko w paśmie dla dzieciaków ale często leciało to wieczorem - miałem to na kaseciaku choć wtedy nie rozumiałem ani słowa . Potem zdrowo się uśmiałem chociażby ze kwestii Kirka ".... we came in peace, shoot to kill, shoot to kil..." . W przypadku naszych bajek co mieliśmy jako odpowiednik w tamtym czasie ? - kowbojski song o Bolku i Lolku - przyzwoicie zaśpiewane przez Fronczewskiego - Afera:
Dawniej dzieciaków mogło to bawić - ale niestety dziś ten tekst jest wprost niemożliwy i głupiutki - "... czy to zemsta sąsiada czy Joe Lemoniada ?....". Wtedy byłem gotów przysiąc, iż obdarzony nienaganną dykcją Piotr śpiewa a "... Szeryf znów Perry-Werry...." - w naiwności swej myślałem, że to jakaś super porządna i legendarna amerykańska kultowa whisky - napój prawdziwych twardzieli i zwycięzców - a potem te rozczarowanie, że coś takiego nie istnieje... do dziś się po tym nie pozbierałem . Podobno była jakaś mocno sprośna wersja tego tekstu i coś o preferencjach zboczka-Szeryfa.... ale to tylko plotki i legendy
Po latach na medialnej banicji i marginalizacji sprowadzającej się do powtórek na TVP Polonia - Bolo i Olo ostatnio doczekali mini renesansu popularności i zainteresowania - należało się tego spodziewać, choć już ok 30 lat temu Franz się odgrażał i wyczuwał co się święci - wyraźnie odgrażał - że "artystyczne come-backi są możliwe" i trudne do powstrzymania Przesłanie i przestrogę Franza śmiało można odnieść do regionalnego rynku wydawniczego i samych niesfornych wydawców - warto o tym pamiętać
A wracając do Sikoreczki i chociażby nieco "potykającej" się strony rytmicznej - można było śmiało wykorzystać zapożyczonych rozwiązań rodem z rozlicznych Africaine Suite Blakeya i Sabu - niestety śp. Romuald stronił od jazzu z Kenii / Frelimo i Soweto - a można było w stylu Fresh Princa i Jazzy Jeffa - co daje potwierdzenie słowom Bolca - czyli Milowicz - że "naszym chłopakom brakuje luzu i mogli przyczaić te kocie ruchy"
Sikorska bez wątpienia była "słodką dręczycielką / kusicielką " ale czy "niezdobytą twierdzą" ? - niekoniecznie - zdania są podzielone - już kilka lat wcześniej na fali mini odwilży swoje w tej materii ( czyli pełzającego krajowego synth-popu i zimnej nowej fali i new romantic ) powiedział lub przepowiedział cudowny genialny Tulipan czyli Monczka - uwielbiałem go gdy po Dzienniku Telewizyjnym ( który nota bene również uwielbiałem ) - oglądałem z dziadkami powtórki serialu i ta tablica "Tylko dla Dorosłych" - człowiek rósł we własnych oczach - podobnie jak w "Wilku Stepowym" - Teatr Magiczny - "Tylko dla Obłąkanych" - żyło się, och żyło - niektórzy we mnie widzieli nowego Tulipana / Monczkę ( miałem też takie lśniące metalic koszule - ale nie srebrne ale czarne z ornamentami Dynastii Ming - ukłon w stronę Pana Kleksa ) - nie oponowałem - ale w późniejszym etapie ewolucji stylistycznej bardziej wyglądałem jak Pat Metheny i to się niestety mocno wizualnie / etycznie gryzło - więc uczciwie odpuściłem i dałem innym by się "wykazali" - Tulipan - niedościgniony wzór męskości - choć mojej niewinnej chrześnicy raczej wróżyłbym innego męża
By iść w analizie i pozostawionych okruszkach / tropach dalej - "kusicielką / dręczycielką" po Basiuni była wspomniana już Shazza - nie byłoby jej dolnych wyrzeźbionych rejestrów gdyby nie wcześniejsze CDN - nie wiem na ile zetknęła ale w jakimś stopniu musiała z dokonaniami artystki - owoce, której korzenie moczą się w Nilu ( jak u Schnappiego ) - możemy do dnia dzisiejszego konsumować - własna interpretacja klasyka / odprysk - Historia Pewnej Znajomości na znajomą nutę - z wdziękiem i gracją - no... może pewne "podśmiechujki" serwował skrzydłowy ( taki niby z RFN - Overath / Netzer ) - Samborski - istnieje mocno wyuzdana interpretacja tekstu - ze ".... kiedy cię poznałam miałeś nienaganny styl twardy pe......" - i tu niestety nie mam dalszych praw autorskich do cytowania tekstu - ale zapewniam - nie brak soczystych kąsków....
Jak u Wielkiego Szu - w tej "sztafecie" po Sikorskiej i Shazzie musiała być urokliwa , cnotliwa ( choć i tu wlecze bagaż czarnego piar`u - że niby "rozwódka", że jak Stevie Nicks - nałogowa rozbijaczka małżeństw ) Marta Kielczyk - dawniej / niegdyś gwiazda / opoka / sól ziemi Panoramy - a od niedawna główna twarz wieści po 19 - a jak ok 20 lat temu dzięki Tańcu z Gwiazdami Kinga Rusin " odkryła swoją kobiecość " dzięki Stefano - nie inaczej strzała kupidyna trafiła Kielczyk i również coś tam zatraconego / odzyskanego zagarnęła w swoje wypolerowane hybrydowe ( dziś wiele rzeczy jest zaiste hybrydowych ) szpony i struny głosowe Marta Kielczyk - wedle "fachowców" minęła się dawno temu z powołaniem - jaką jest władczynią sceny - to żadne kpiny czy zgrywa - a mawiano, że Takie kobiety już się nie rodzą.....
Podobnie jak w kultowym filmie Shall We Dance - regularnie popijająca sobie z piersiówki instruktorka Panna Mitzi - chwali swoich pozornie ciapowatych nowych adeptów - że jeden ma w sobie grację i fruwa w powietrzu gdy tańczy drugi ma nietypową dla mężczyzn wrażliwość i zmysłowość - to samo śmiało można powiedzieć o innym depozytariuszu i fachmanie od "soczystych kąsków" - Leszku Filec i jego evegreenie rozlewającym każdego sezonu i roku na RODOS - Reggae po Śląsku - coś niepozornego - ale komukolwiek podsunąłem była wrzaskliwa aprobata i nader rzadko spotykany entuzjazm - że... a niech mnie.... koleś trafił w sedno..... lub zakazane "... o prze ch....." - kto z czystym sumieniem powie - że nie lubi się posłuchać takich " kąsków" - ale to w dalszym ciągu głęboko siedzi w pionierskich latach 80
Bez efekciarskiej elektronicznej wkładki i wtrętów synth-popu nie byłoby z pewnością dalszej soczystej ewolucji stylistycznej poczciwego Rammsteina - ich uporczywie rozwijającej się warstwy literackiej poświęconej i penetrującej wrażliwy temat relacji damsko - męskich i nieco nad wyraz drapieżnych, lubieżnych, rozpustnych, niegrzecznych, niesfornych, perwersyjnych - wyzwolonych kobiet - o czym traktował tekst CDN plus swojskie klimaty dożynek, apoteozy i peanów na rzecz prostego surowego życia w górach i generalnie "na wsi". I ten zastanawiający środkowy tekst o nieustannie krwawiącej ranie, posoce lejącej z duszy.... hmmm.....
Nieco wcześniej były przymiarki podlanej elektroniką "tanz-musik" w Radio i również westchnienia nieprzemijającej nostalgii za dobrymi starymi Niemcami lat 20 i 30 i ich aurą nieokiełznanej dekadencji dosłownie wylewającej na każdym kroku - nawet matki karmiącej na ulicy pomijam co się działo u mieszczaństwa, w eleganckich kamienicach i rezydencjach.
Może mnie ktoś uznać za wariata ( o ile do już się wcześniej dawno nie dokonało ) - ale ja NAPRAWDĘ lubię ten kawałek - wedle wielu rankingów - "wśród najbardziej ZNIENAWIDZONYCH kawałków obciachowych i siarowych lat 70" - od których ludzie dostają szału i uruchamiają się mordercze instynkty - a ja doprawdy nie wiem dlaczego ? - mnie on bawi, rozbraja tą krztyną obciachu ale z dawką ciepełka, czułości, puszczania oczka i braku fałszu - podobno wtedy niektóre pary młode tańczyły swój pierwszy taniec do tego - choć podobno tekst był szeroko interpretowany jako zachęta do brania rozwodu skoro ktoś ma dosyć swojej wybranki bo byli ze sobą zdecydowanie za długo - dla młodych aspirujących - przykład że można lubić jakiś kawałek, mieć dla niego sporo atencji i słabości - ale potrafić się z niego zdrowo ponabijać i dawać pole do popisu nabijania innym - podobnie jak w przypadku ostatnio od 2 lat wielbionej na nowo CDN Sikorskiej. Holmes przerobił tę lekcję - której u nas niestety zabrakło ... są osobniki uważające że na niwie rozrywki było miejsce tylko dla JEDNEGO Holmesa - wedle słów guru filmowców Tarantino - "... tył tunele niczym Charles Bronson w Wielkiej Ucieczce" ... ale wracając do Ruperta - dla wielu archetyp wizerunkowy - gotowi przysiądź że uczył ich w ogólniaku chemii, matematyki, przygotowywał do praktyk czy przyuczał do gastronomii.
Fascynację i erotyczne niespełnienie współczesnych wydawców - oraz chociażby mojego pokolenia i generacji - może wizualizować ten fragmencik - skoro w dalszym ciągu mamy rok lub kilka "roczników" śp. Korzyńskiego - tu z Pierścień i Róża - pamiętam to z TV lat 80 - rozlicznych powtórek - i do dziś mam mieszane uczucia - czy niektóre kadry i ujęcia i przemycone soft erotyczne aluzje były odpowiednie dla młodocianych odbiorców ? - czy nie "posunięto" się za daleko ? - szarżująca Rózia - czyli Kasia Figura - jako prototyp / archetyp - przyszłej Pameli "Salceson" ze Słonecznego Patrolu czy z krztyną śp. Farrah Fawcett ? - czy to aby nie zbyt nachalne ? , nie atawistyczne ? - nie czytelne ?. Ja rozumiem nostalgie w dalszym ciągu wyłącznie czepiących z tego paliwa wydawców ? - fakt - ja też w drugiej połowie lat 80 oglądałem z dziadkami po wieczornej kąpieli, śledziu powtórki Tulipana - ale ten kawałek ? - to na pewno było podglebie dla ekspresji scenicznej Barbary Sikorskiej - niestety Figura i jej garderobiani poszli o krok dalej i trudno było to przebić. W ogóle serial Pieścień i Róża chyba obok bycia "produktem epoki" w zakazanych i przemyconych momentach "wyprzedzał" swoją epokę - również muzycznie. Nie przycięte kadry mogły namieszać biednym nieświadomym przyszłym konsumentom sztuki wizualnej i medialnej w głowie - dziś wielu z nas za to musi pokutować.
Z racji ostatniej nieco "wymuszonej" współpracy ze studentami piszącymi pracę mgr. i udostępnianie im zbiorów muzealnych - "podlansowałem" się, uzupełniłem spore zaległości we współczesnej twórczości i poznałem przy czym bawią młodzi ludzie / studenci - przy czym bujają na parkietach i co ich porywa do tańca - właśnie to - to ONI wybierają CO jest PRZEBOJEM - a nie paru "prymusików" - parodia Solo Blanki przetacza jak huragan - można mieć różne zdanie ale zabawa przednia a tekst i przesłanie jakie "życiowe"
Skoro rozwijamy nieustannie wątek "niewykorzystanej szansy" i roztrząsania kosmicznego dylematu " dlaczego ta wokalistka nie zdobyła wielkości i sławy na którą niewątpliwie zasługiwała ?" - mnie zawsze w duszy gniecie i pali gniew niczym Jakubka ( przed Janosikiem ) - o przypadku Moniki Sewioło z pierwszego Big Brothera - warunki, potencjał, prezencja - pamiętam jak nawet w nocnej audycji Piotra Kosińskiego - jej kawałek został wyemitowany i mistrz radia ( którego JA nigdy nie śmiałbym się nazwać kontynuatorem ) zapowiedział z powagą ale i serdecznością - że wystąpi Monika S. - od razu mnie zelektryzowały pierwsze wersy "jestem młodym samotnikiem, który ciągle idzie pod wiatr" - jak blado wypadały po tym kolejne "progresywne nad-produkcyjniaki" . Monika podobnie jak dekadę wcześniej Basiunia objawiła się a potem nagle zniknęła. Troszkę pomógł jej Marcin Daniec gdy w swoim monologu przypomniał fragment pierwszej rozmowy z pozostałymi uczestnikami w pierwszą noc spędzonej w "Chatce Wielkiego Władka" - jej wyznanie "kobiety wyzwolonej" - ".... a wiecie, że ja już męża to w ogóle zapomniałam ?..." - no to co robią panowie w nocy skradając do sąsiedniego pokoju na paluszkach ? - idą jej mężusia przypomnieć , a co na to sam zainteresowany gdy mu przytoczono kapeczkę kontrowersyjną wypowiedź ? - wstał jak na akademii i patetycznie zapewnił - ".... jestem z żony bardzo dumny...."
Kolejny przypadkiem "zmarnowanej i zaprzepaszczonej szansy" był przypadek i złamana kariera Ewy Sonnet - z imponującymi walorami wokalnymi, ujmującym tchnącym naturalnością image, bezpretensjonalnością i urokiem osobistym - przymierzała do współpracy z Robertem Jansonem ale ostatecznie nic z tego nie wyszło, źródła są sprzeczne - jedne że album był gotowy ale się nie ukazał, inne że było kilka kawałków ale wszystko się rozwodniło i przepadło, a szkoda - bo mogliśmy mieć naszą Samanthę Fox
- plus przyszłe gwiazdusie TVP wywodzące i zdobywające ( i gubiące ) ostrogi z 5-10-15 ( dla niektórych "resortowe dzieci" ) - ale azjatycka wrażliwość, ten kierunek który realizowały pandziątka czerwone z ich szlagierowym bystrym rwącym strumieniem -"... kira kira kira, happy, happy, happy...." zabrakło 
. W przypadku naszych bajek co mieliśmy jako odpowiednik w tamtym czasie ? - kowbojski song o Bolku i Lolku - przyzwoicie zaśpiewane przez Fronczewskiego - Afera: 