A kto wtedy, miał pojęcie, wiedział? Z chionki się urwałeś?
Idąc Twoim tokiem rozumowania, praktycznie większość tekstów rockowych, popowych to grafomania. Zacząłeś od porównań do Norwida, jakby taki poziom miał być normą w prog-rocku.
Niemen - poezja, SBB - grafomania, zwał jak zwał, jednym się podoba to, drugim tamto, a jeszcze innym to i tamto. Gro ludzi w ogóle nie rozumie poezji Norwida i ją ignoruje, a Niemen znany jest ogólnie bardziej za Papugi, a nie za np. Pielgrzyma.
Trzeba mu zaś oddać, że nie tylko wpadł na świetny pomysł z wykorzystaniem poezji Norwida, ale i wykonywał to w sposób godny podziwu.
I jeszcze taki aspekt. Jesteśmy niezmiernie wyczuleni na teksty w rodzimym języku. Szkoła, studia, tematy zawodowe, całe życie MYŚLIMY po polsku. Naturalne. Języki obce też są nam znane lepiej lub gorzej, ale nie potrafimy myśleć w tych językach (z wyjątkiem bardziej długoterminowych emigrantów). Czy potrafimy właściwie ocenić teksty utworów, piosenek w językach obcych? Obawiam się, że nie. Potrafimy za to emocjonować się muzyką i często emocjonalnie, sentymentalnie wynosić teksty w językach obcych pod niebiosa, gdy tymczasem są one pod względem akademickiego pojmowania poezji słabe, grafomańskie.
Ponadto, potrafimy stawiać ołtarze jakimś wynalazkom z Włoch, Egiptu, Ekwadoru, Argentyny, czy Grenlandii, nie mając nawet pojęcia o czym i jak śpiewają.
Odpuśćmy zatem i naszym rodzimym wykonawcom, bo nie walczą swoimi tekstami o złote kalesony w plebiscytach na FD.
). Nie to, że się obrażam jak w piaskownicy, po prostu szkoda mi czasu na takie bicie piany. Bez odbioru 
Nie wspominając o kapitalnej okładce z planetami - jakby eksplozja i galopujący rozszerzający się kosmos, przestrzeń - to jakby graficzny symbol ówczesnej ewolucji stylistycznej zespołu - niezmordowane uparte poszerzanie stylistyk, przełamywanie sufitu swoich ograniczeń, żadnych barier, nowe zagospodarowanie przestrzeni, nowe terytoria, nowy kosmos itd - można tak długo 
. Cieszy nowy show duński - stoi w dalszym ciągu wysoko w rankingu ulubionych koncertów. W mojej wersji "emulowskiej" w Improv - Ryslinge II mamy zabawny cytat góralskiego szlagieru "W murowanej piwnicy" - czyżby fragment rzucony pod wpływem otoczenia i wystroju wnętrza tam gdzie wówczas grali ?. Bootleg kończy ok 34 min jam - improwizacja - z połączonych impresji na motywach Born to Die ( silnie w warstwie akompaniamentu i atmosfery - kojarzący z "Odlecieć z Wami" - aż prosiło o choćby drobny cytat i rzucone parę wersów " ... o chmury moje, anioły, obłoki...." itd ) i zamykający ale urywający się Follow My Dream . Zwala z nóg naelektryzowana "wersja" na motywach Silver Rain - przeradza w rasowe granie pełne fanfar Poly Mooga i siarczystej gitary Antymosa. Początek też wysadza z fotela - krótka introdukcja - na bazie funkujących gitarowych patentów lider szybuje i wyciska siódme poty i odjazdy z Mini Mooga - znakomite intro - godny "brat" Stormy Bay czy Autumn Town z Koloni 79. Piękna muzyka przywołująca cudowne wspomnienia z początku lat 90 - z pewnego forum gdzie poznawało wspaniałych ludzi - zawiązywały muzyczne przyjaźnie i więzi - z tej przyczyny trudno będzie nie sięgnąć po oficjalną wersję - tym bardziej człowiek ostrzy sobie zęby na bonusy w formie soundchecków - te z Sopotu 79 były wyśmienite. 
. Jak mawiał Hackett - "nie można nieustannie wyciągać królików z kapelusza". Elmshorn czyli powrót do bluesowych korzeni zapowiada nader obiecująco. Niekiedy obawiam czy przypadkiem archiwa zespołu powoli jak w przypadku Crimson - nie są na wyczerpaniu i jeśli już to możemy prędzej spodziewać się koncertówek z późniejszego okresu - lata 200/2010 itd - niż z najbardziej pożądanego wydawniczo 74/76. Fani takiej muzyki też się wykruszają podobnie jak bootlegerzy - smutno gdy pomyślę, iż czas takiej muzyki się kończy - to nisza i mała garstka fanów/ kolekcjonerów będzie nią zainteresowana i będzie dalej kupować, słuchać, zgłaszać gotowość do dyskusji czy polemiki - a nie tylko "łykać" gotowe komunikaty wydawców.