Moderatorzy: Bartosz, Dobromir, gharvelt, Moderatorzy
. Ze strzępów i ulotnych fragmentów możemy się domyślać, że być może wrócił trochę do klimatów a la Infinite Desire, Flesh on Flesh czy Consequence of Chaos. Dla ciekawych do posłuchania poniżej: 
No właśnie, a ja chciałem bardzo, ale to bardzo podziękować Inkwizytorowi za wspomnienie o płycie "Soaring Through a Dream". Wspomniałeś o niej tylko chyłkiem przy okazji owej Koleżanki, która w drodze na Węgry tego słuchała i się wzruszała. Spodobała mi się ta historia, a jednocześnie gdzieś parę razy o Soaring słyszałem, może nawet słuchałem jednym uchem i przepadło, ale po Twojej rekomendacji posłuchałem z większym zaangażowaniem i ...jest pięknie! Jedna z najlepszych płyt jazzowych lat 80. Wpływy Pata Methenego bardzo wyraźne, nawet bym powiedział, że najlepsza płyta Pata bez Pata, ale zupełnie nie ma tu mowy o jakimkolwiek kopiowaniu. Jednocześnie jest na tej płycie coś tak nienazwanego, jakieś takie uczucie...kurde no nie potrafię tego wyrazić, dlatego do tej pory jeszcze o Soaring nie pisałem, bo nie potrafię tego nazwać. Nie wiem, może przyjdzie mi do głowy jeszcze jakieś inne porównanie, ale jest jak wspomnienie jakiegoś pięknego przeżycia, miłości która już się skończyła, ale naznaczyła na całe życie. Albo spaceru z psem, w cudny jesienny wieczór, niemniej gdy robi się już zimno czas wracać i napić się herbaty. Może trochę tu z klimatu "Prostej Historii", afirmacji życia w każdym jego aspekcie, zrozumienia, zgody na sprawy na które nie mamy żadnego wpływu. Chwil, znajomych, miłości, które znacząco wpłynęły na nasze życie, ale już gdzieś powoli rozpływają się w mgle wspomnień.Inkwizytor pisze: ↑15.10.2024, 08:54 Za podsunięcie choćby The Enid lub Lonnie Listona Smitha niektórym forumowiczom mimo "różnic światopoglądowych" zawsze będę dozgonnie wdzięczny.
. Bardzo mi miło i autentycznie, wręcz cholernie to doceniam. Świetnie jest odkryć samemu wspaniały album ale komuś coś takiego podsunąć i otrzymać pełne zachwytu podziękowania - jeszcze fajniej . Nie powiem, że na "wielu" ale na niektórych tak Soaring działa. Kto zatonie w nim to dochodzi do takich odczuć -gdy powiem "metafizyka" to ktoś odbierze jako grafomanię i kicz. Nie powinienem wchodzić w tak osobiste wynurzenia ale te pierwsze przesłuchania - nawet niekiedy dziś po latach - to jakby być zakochanym, do pewnego pewnego stopnia ... ale to też nie do końca - to o wiele więcej. Ktoś na zagranicznym forum porównał upojenie i zatracenie się w Soaring do spędzenia namiętnej nocy z wyjątkową zjawiskową kobietą... trochę też ale... album idzie w dostarczaniu wrażeń o wiele dalej. Zapyta ktoś - to jest w ogóle możliwe ? - tak... w tym przypadku tak. Ja go ściągnąłem z emula z czystej ciekawości bo akurat do kolekcji mi go brakowało - wcześniejsze Splendidy i Eleganty znałem na pamięć. Jednemu kojarzy się z latem - mnie zawsze z mroźnymi wieczorami listopada. W tamtym czasie gdy album zawładnął mną bez reszty pojechałem do Krynicy po materiały do pracy mgr. Przesiadywałem w głównej pijalni, chłonąłem te egzotyczne rośliny i uśmiechnięty / nieprzytomny / bezgranicznie zakochany w niej wpatrywałem w dal a na słuchawki miałem to na okrągło. Al nieprawdopodobnie wystrzelił do przodu dzięki tej muzyce, dojrzał. Zostawił dawny klimat fusion a la Chick Corea i stworzył coś o nieprawdopodobnej głębi - zmysłowe, namiętne, rozmarzone, tęskne, z pasją ...ale i mimo wszystko radosne. Dawniej byłem kiep i sądziłem, że to Phil Markowitz gra te solówki na syntezatorach - potem dowiedziałem, że to Al na swojej gitarze sprzęgniętej z Synclavierem. Rzecz mimo użycia nowoczesnej technologii i tych egzotycznych plam w/w Synclaviera - tak naprawdę bardzo akustyczna - a uzyskać taki efekt to coś nieprawdopodobnego. Doszedł do tego ten nie mniej zmysłowy, tęskny i męski głos Airto... kolejna dawka egzotyki nawet którą czuć w powietrzu. Stylistykę Pata mocno czuć choć też nienachalnie, w sposób nie tak "oczywisty" - ale jest i to nie tylko zasługa Gottlieba na perkusji. 
Zgadza się - rewelacyny album.Monstrualny Talerz pisze: ↑17.10.2024, 09:20 No właśnie, metafizyka, to już jest ten niedookreślony poziom. Zadziwiać może jedynie jak bardzo ta płyta jest mało doceniana/pomijana, czego skutkiem jest, że takie osiołki jak ja dowiadują się o niej dopiero w wieku mocno średnim
