Dziś na pierwszy strzał - Anielo, mój aniele. Koniecznie z długim komentarzem, może na początek Budzy tradycyjnie mówi niezbornie, ale kiedy się rozgrzewa, to ten komentarz jest już bardzo klarowny i bez niego piosenka dużo traci, bo to jest cała historia!
https://www.facebook.com/tomasz.budzyns ... 587107714/
A piosenka ta pochodzi z pierwszej solowej płyty pt. Taniec szkieletów, z 2002. To bardzo zaskakująca sprawa była, bo oto Budzy z Armii nagrał płytę zupelnie bez czadów, ba - nawet w większości bez żywych instrumentów! Jego jedynym współpracownikiem był Banan, ale z kolei ten zupełnie zrezygnował ze swojej firmowej waltorni, za to obficie obsługiwał rozmaitą elektronikę!
Brzmienie tej płyty jest więc dość specyficzne i nie wiem, czy zawsze mi się to podoba. Ale można porównać zaśpiewaną na żywo z samą gitarą Anielę z wersją płytową (kontrowersyjny, ale bardzo interesujący teledysk autorstwa Szymona Felkela!):
https://www.youtube.com/watch?v=JT9s3tdMozo
Powiem szczerze, że zajęło mi kilka lat przekonanie się do tej płyty, a kapitalną rolę odegrały tu solowe koncerty, których integralną częścią były zawsze gawędy Budzego, w tym stylu, który prezentuje też powyżej w filmiku. Ech, ile razy ja wysłuchałem, że "starość się Panu Bogu udała..."
Te koncerty były czymś skrajnie odmiennym od Armii - tzn. Budzy nie był oczywiście sam, lecz z zespołem, zresztą w większości opartym o skład Armii, ale repertuar był właśnie "szkieletowy", uzupełniony o akustyczne wersje spokojniejszych numerów Armii i jakieś czasem kowery (np. regularnie pojawiał się Gnome z pierwszej płyty Flojdów). Muzycy na siedząco, publiczność też, dużo gadania i śmiechu, a po każdym takim koncercie chciało się żyć. Na pierwszy taki koncert pojechałem do Krakowa, do Alchemii na Kazimierzu, i potem nie omijałem już żadnej okazji, żeby zobaczyć Budzego solo. Wspaniałe doświadczenie.
Co jeszcze o płycie? Niewątpliwie pierwszoplanową rolę grają tu teksty, a jest to Budzy w swojej najwyższej poetyckiej formie - nie wykrzykujący świetnie brzmiące hasła typu "światło świeć!", "hej hej niezwyciężony!" czy "wyciągnij rękę!, lecz naprawdę konstruujący poetycki obraz na pograniczu wspomnień z dzieciństwa, snu i jakiejś metafizycznej metafory, gdzie zaświaty przychodzą na świat i kręcą się wokół nas, i piją ze mną herbatę, i sadzą cynie po wsiach....
To jeszcze jeden link, utwór pt. Cuda, myślę, że najlepszy na pierwszy strzał, żeby się przekonać, czy to dla mnie propozycja, czy nie:
https://www.youtube.com/watch?v=lTORdzRKi6g
A na okładce typowy obrazek Budzego z topolami
Ciąg dalszy nastąpi, choć pewnie nie od razu.
), natomiast tworzy się niepowtarzalny, trudno wyrażalny słowami klimat, który, o na przykład nieźle oddają takie zdjęcia:
Wczoraj pierwszy odsłuch, a dziś powtórka + zapętlenia kawałków, które najbardziej mi się spodobały, ponieważ - ku mojemu zaskoczeniu - zdecydowanie przypadła mi do gustu ta płyta. I to w okresie, kiedy jestem tak daleko od sięgania po jakiekolwiek cięższe brzmienia, spora niespodzianka. Całkowicie zgadzam się z opinią: