Nie ma tematu o Wielbłądzie więc retrospektywnie zagaję:
O Camelu prawie zawsze mowi się w kontekście Andyego Latimera. Niestety mało kto wspomina o klawiszowcu klasycznego składu - Peterze Bardensie. A szkoda, bo największe sztandarowe plyty z lat 70-tych to wspólne dzieła oby panów - Bardens kompozycyjnie tworzył na równi z Latimerem, czego przykladem może być na przyklad Snow Goose - każdy utwór to wspólna kompozycja obu muzyków. Bardens może nie był wirtuozem klawiszy w stylu Wakemana czy Emersona. Jego styl bardziej odpowiadał Banksowi (zwłaszcza w solowkach), przy czym kładł on szczególny nacisk na pejzażowe klimaty i piękne klawiszowe tła - własciwie to odpowiedniki latimerowskich gitarowych pochodów. Po nagraniu Brathless Peter opuścił zespół, choć pozostał w przyjaźni z Latimerem przez długie lata. Niestety w 2002 roku Bardens zmarł przegrywając walkę z rakiem... I właśnie jemu Latimer poświęcił wydaną niewiele później płytę A Nod And A Wink...
Jak dla mnie bardzo ważna postać pośród klasycznych klawisz-majstrów...
Jako ciekawostkę warto przytoczyć iż w latach 90-tych wraz z innym wielbłądziakiem Andy Wardem oraz kilkoma muzykami z Caravan Peter Bardens dawał koncerty pod szyldem Mirage grając tamże utwory zarówno Camela jak i Caravan. Zostało to udokumentowane na kilku albumach koncertowych...
Przy okazji - czy tylko mi Bardens z twarzy przypomina Jordana Rudessa ?
Camel
Moderatorzy: gharvelt, Bartosz, Dobromir, Moderatorzy
-
Inkwizytor
- limitowana edycja z bonusową płytą
- Posty: 4033
- Rejestracja: 06.05.2007, 19:19
- Lokalizacja: Monty Python`s Flying Circus
Może to niektórych zaciekawi. W jakiś sposób to może nawiąże do słów Buubi`ego o Bardensie, na szczęście nie do końca.
The Nature of the eBeast
May 2007
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dear Camel Fans,
At long last, our return to England is complete. As with most things, it has taken far longer than we had anticipated, but most things do it seems. It was more than worth the effort. We are both so happy to be back home.
This eBeast is more of a personal message. We would like to share some personal news with you:
Back in 1992, when Camel had well and truly returned to the forefront of their musical niche, Andrew began to display some unusual physical symptoms that necessitated a visit to the doctor. After some tests, he was diagnosed with a little-known blood disorder called Polycythaemia Vera (PV). It's rather like an upside-down leukaemia where there are too many red blood cells as opposed to too many white blood cells. For most, fortunately, PV is a slow-moving disorder and it hasn't had a tremendous impact on our daily lives. In fact, it has been quite cooperative. However, it is a progressive disorder, and has a very specific course that it runs if the patient responds well to treatment. Andrew has responded very well to all the treatments, at each stage, and seems to have been on a very 'normal' course. As time has passed, his health has gradually become less robust as it once was. Many of you know that he lost his voice on the past two tours, and a couple of shows had to be cancelled due to illness (Camel's only performance in Ireland). His immune system has to work harder than normal, and being exposed to such a demanding tour schedule with so many different environments, it has been taxed considerably. He has had to deal with more than his fair share of colds, chest and/or throat infections. Nothing terribly serious, but it's not conducive to intensive touring. Ultimately, we were forced to announce the Farewell Tour, though Andrew was already thinking about the 'Retirement Sucks' tour.
We have now come to the latter stage of PV, and a condition known as Myelofibrosis (MF) is taking its place. Once again, this isn't necessarily a fast-moving disorder. It can be for some, but Andrew is a strong-willed person and has virtually followed the medical text-book to date. I feel he will continue on this positive route. His physical symptoms have changed thought, and they're having a more direct effect on our lives than the PV symptoms. Fatigue is the most common symptom, and with the recent move, we have both been considerably more tired than usual, so it's not surprising. Andrew would be the first to tell you that he isn't exactly speedy when it comes to writing music that satisfies his heart. MF is having a direct effect on this, so he's slower than he has been in the past. But he's still thinking/writing/playing. The spirit is willing, the flesh is a little under the weather at times.
There are a couple of reasons we have elected to tell you about this. The first is, of course, that he hasn't been in the limelight of musical output of late. Rather than continue the roaring sound of silence, we wanted to let you all know why. The other reason is a bit more down to earth. You have all been much like an extended family to us, and we feel you should know. Your support, both emotional and financial, has accorded us a life of musical freedom, and we have said many times in the past that we are eternally grateful. We say it again.
That, in a nutshell, is how things are with us. We have thought that some of you may want to write to Andrew. Since he needs to conserve his energy to focus on musical pursuits and his general health, he won't be able to receive nor reply to emails. Instead, we have set up a special Guest Book where you can post words of encouragement. That way, Andrew can easily read them when he has the opportunity, and take strength from your words. Remember, just because there has been a medical diagnosis, life is not therefore cast in stone. The power of our determination is the only thing that can impress a stone.
We see this glass as more than half full, and not empty in any way. Presently, we are looking for a home to buy, where we can build a new studio and get on with the business we both love. It's easy to look at the darker side of life, but I was certainly never one to take the easy path. There are so many blessings in our lives that deserve far more acknowledgement, from the simple song of the blackbird, to the strong relationship we have shared for nearly 30 years now. One of the beautiful things about this stage of life is gaining the understanding that it's really all about the little details, things that happen in the unexpected swiftness of a breeze. They are moments that make up the true quality of our lives. Everything in life is only as significant as we make it. That is the wonder of choice, where we think we have none.
Our choice is to keep our eyes on the prize. We were given this life to live, not to stand idly by and watch what falls upon us. We are planning a new studio album and we are looking at the feasibility of some brief, mini-tours, as it were, as opposed to a 3 month odyssey of consecutive rehearsal and performance dates, with nothing but travel in between. Not only do we know that isn't good for Andrew's health, we just don't want to do it any more. Once Upon a Time, it was incredibly exciting to go from city to city, crammed on a bus, playing cards, watching the horizon change and fall behind with ever new horizons to chase. We think we'd like to stroll through it all now, taking a bit more time to savour those horizons and expand the pleasure of more intimate performances.
Life isn't easy, nor fair. No one ever said it would be. But we can take life easier, and that's the special give of life for us right now. Yesterday, 17th May, was Andrew's birthday. For me, it was the best day that ever happened in the Universe.
With our fondest regards to each and everyone of you,
Susan Hoover
The Nature of the eBeast
May 2007
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Dear Camel Fans,
At long last, our return to England is complete. As with most things, it has taken far longer than we had anticipated, but most things do it seems. It was more than worth the effort. We are both so happy to be back home.
This eBeast is more of a personal message. We would like to share some personal news with you:
Back in 1992, when Camel had well and truly returned to the forefront of their musical niche, Andrew began to display some unusual physical symptoms that necessitated a visit to the doctor. After some tests, he was diagnosed with a little-known blood disorder called Polycythaemia Vera (PV). It's rather like an upside-down leukaemia where there are too many red blood cells as opposed to too many white blood cells. For most, fortunately, PV is a slow-moving disorder and it hasn't had a tremendous impact on our daily lives. In fact, it has been quite cooperative. However, it is a progressive disorder, and has a very specific course that it runs if the patient responds well to treatment. Andrew has responded very well to all the treatments, at each stage, and seems to have been on a very 'normal' course. As time has passed, his health has gradually become less robust as it once was. Many of you know that he lost his voice on the past two tours, and a couple of shows had to be cancelled due to illness (Camel's only performance in Ireland). His immune system has to work harder than normal, and being exposed to such a demanding tour schedule with so many different environments, it has been taxed considerably. He has had to deal with more than his fair share of colds, chest and/or throat infections. Nothing terribly serious, but it's not conducive to intensive touring. Ultimately, we were forced to announce the Farewell Tour, though Andrew was already thinking about the 'Retirement Sucks' tour.
We have now come to the latter stage of PV, and a condition known as Myelofibrosis (MF) is taking its place. Once again, this isn't necessarily a fast-moving disorder. It can be for some, but Andrew is a strong-willed person and has virtually followed the medical text-book to date. I feel he will continue on this positive route. His physical symptoms have changed thought, and they're having a more direct effect on our lives than the PV symptoms. Fatigue is the most common symptom, and with the recent move, we have both been considerably more tired than usual, so it's not surprising. Andrew would be the first to tell you that he isn't exactly speedy when it comes to writing music that satisfies his heart. MF is having a direct effect on this, so he's slower than he has been in the past. But he's still thinking/writing/playing. The spirit is willing, the flesh is a little under the weather at times.
There are a couple of reasons we have elected to tell you about this. The first is, of course, that he hasn't been in the limelight of musical output of late. Rather than continue the roaring sound of silence, we wanted to let you all know why. The other reason is a bit more down to earth. You have all been much like an extended family to us, and we feel you should know. Your support, both emotional and financial, has accorded us a life of musical freedom, and we have said many times in the past that we are eternally grateful. We say it again.
That, in a nutshell, is how things are with us. We have thought that some of you may want to write to Andrew. Since he needs to conserve his energy to focus on musical pursuits and his general health, he won't be able to receive nor reply to emails. Instead, we have set up a special Guest Book where you can post words of encouragement. That way, Andrew can easily read them when he has the opportunity, and take strength from your words. Remember, just because there has been a medical diagnosis, life is not therefore cast in stone. The power of our determination is the only thing that can impress a stone.
We see this glass as more than half full, and not empty in any way. Presently, we are looking for a home to buy, where we can build a new studio and get on with the business we both love. It's easy to look at the darker side of life, but I was certainly never one to take the easy path. There are so many blessings in our lives that deserve far more acknowledgement, from the simple song of the blackbird, to the strong relationship we have shared for nearly 30 years now. One of the beautiful things about this stage of life is gaining the understanding that it's really all about the little details, things that happen in the unexpected swiftness of a breeze. They are moments that make up the true quality of our lives. Everything in life is only as significant as we make it. That is the wonder of choice, where we think we have none.
Our choice is to keep our eyes on the prize. We were given this life to live, not to stand idly by and watch what falls upon us. We are planning a new studio album and we are looking at the feasibility of some brief, mini-tours, as it were, as opposed to a 3 month odyssey of consecutive rehearsal and performance dates, with nothing but travel in between. Not only do we know that isn't good for Andrew's health, we just don't want to do it any more. Once Upon a Time, it was incredibly exciting to go from city to city, crammed on a bus, playing cards, watching the horizon change and fall behind with ever new horizons to chase. We think we'd like to stroll through it all now, taking a bit more time to savour those horizons and expand the pleasure of more intimate performances.
Life isn't easy, nor fair. No one ever said it would be. But we can take life easier, and that's the special give of life for us right now. Yesterday, 17th May, was Andrew's birthday. For me, it was the best day that ever happened in the Universe.
With our fondest regards to each and everyone of you,
Susan Hoover
...Nobody expects the Spanish inquisition !
Cholercia, mam nadzieję że jeszcze sporo piasku przez Saharę się przetoczy nim Latimer zasiądzie w niebiosach do powtórnej gry z Bardensem. No i niechaj będzie nam dane zobaczyć go jeszcze w Polsce. Tak czy owak nowy album Camela jest jedną z pozycji na które czekam najbardziej... Long Life Andy 
Gust to wróg twórczości...
bardzo -
Inkwizytor
- limitowana edycja z bonusową płytą
- Posty: 4033
- Rejestracja: 06.05.2007, 19:19
- Lokalizacja: Monty Python`s Flying Circus
Trudno sobie wyobrazić scenę muzyczną bez charakterystycznej gitary Latimera. Na szczęście jest tyle płyt, które pokazują w pełni jego kunszt. Naturalnie sam jestem jeszcze daleko od szykowania się na przywdziewanie czarnych szat żałobnych po tym wybitnym muzyku.
Dla mnie to jeden z nielicznych gitarzystów, którzy paroma nutami potrafią przekazać więcej emocji, treści, historii, przemyśleń niż inni najbardziej rozbudowaną i wielopiętrową improwizacją. Po tym na pewno poznaje się wyjątkowego instrumentalistę. Nie tylko Ice, ale i Selva, Reflections, Sahara, Stationary Traveller, Under the moon, Hour candle, Coming of age....takich pereł można jeszcze wymieniać.
Pamiętam jakim szokiem była dla mnie wiadomość o śmierci Bardensa i jaki piekny hołd Latimer złożył mu na Wink oraz na specjalnej kompozycji - After all these years.
Kto kiedyś napiszę coś równie pięknego dla Latimera ?. Oby jednak doszło do żartobliwej "Retirement Sucks Tour" .
Dla mnie to jeden z nielicznych gitarzystów, którzy paroma nutami potrafią przekazać więcej emocji, treści, historii, przemyśleń niż inni najbardziej rozbudowaną i wielopiętrową improwizacją. Po tym na pewno poznaje się wyjątkowego instrumentalistę. Nie tylko Ice, ale i Selva, Reflections, Sahara, Stationary Traveller, Under the moon, Hour candle, Coming of age....takich pereł można jeszcze wymieniać.
Pamiętam jakim szokiem była dla mnie wiadomość o śmierci Bardensa i jaki piekny hołd Latimer złożył mu na Wink oraz na specjalnej kompozycji - After all these years.
Kto kiedyś napiszę coś równie pięknego dla Latimera ?. Oby jednak doszło do żartobliwej "Retirement Sucks Tour" .
...Nobody expects the Spanish inquisition !
-
Arnold Layne
- digipack
- Posty: 2638
- Rejestracja: 29.04.2007, 18:41
Choć na początku działalności grupy nie było to tak oczywiste, Camel to przede wszystkim Andy Latimer. Wokalista, gitarzysta, kompozytor. W pierwszym okresie działalności zespołu, głównym "rywalem" Latimera był - nieżyjący juz niestety - pianista Peter Bardens
Nie ma sensu w krótkim poście zajmować się wszystkimi płytami, napiszę więc o kilku. O tych, które są moimi ulubionymi i najlepszymi.
Na początek album "Mirage" z 1974 roku. To bardzo dobra płyta, na szczególną uwagę zasługuje utwór „Lady Fantasy” - przejmująca melodia na początku i na końcu, a w środku sporo mocnego rockowego grania; to pierwszy ale nie ostatni utwór tej klasy w dorobku Camel.
„Lady Fantasy” jest zwiastunem „Snow Goose”, największego osiągnięcia zespołu w latach siedemdziesiątych. „Śnieżna gęś” - inspirowana książką Paula Galico - to instrumentalna opowieść ilustrowana cudownymi dźwiękami. Andy Latimer ma szczególny talent do komponowania pięknych i smutnych melodii, unikając przy tym pułapki sentymentalizmu.
W 1981 roku, kiedy czas dla takich wykonawców był wybitnie niesprzyjający, zespół wydał kolejną doskonałą płytę. „Nude”. Tytuł mało zachęcający, za to zawartość naprawdę znakomita. Camel nie odkrywa na tym albumie niczego nowego, są tu piękne melodie, znakomite partie instrumentalne, ale jak to wszystko brzmi…
W 1984 roku zespół przypomina o sobie albumem „Stationary Traveller”. To – moim zdaniem – najlepsze dzieło Latimera. Historia miłości w mieście przeciętym murem; w czasach kiedy próba przekroczenia tego muru mogła być ostatnią rzeczą w życiu próbującego. Tytułowy utwór z tej płyty, spokojnie można zestawić w jednym szeregu z takimi arcydziełami jak „Starless”, „Shine On You Crazy Diamond”, „Xanadu” czy „Epitaph”. Najlepiej o tym utworze napisał Grzesiek Kszczotek : Właściwie co by o nim nie napisać, jakich by nie użyć przymiotników – to i tak będzie za mało. Andy Latimer, który gra na fletni Pana. Andy Latimer, który wygrywa łzy zamiast nut na gitarze. Andy Latimer, który poukładał tak pięknie te wszystkie dźwięki(1).
Gdybym chciał wskazać najlepszą płytę lat osiemdziesiątych, to miałbym nie lada problem. O jednym faworycie napisałem powyżej. Drugi faworyt to „Grace Under Pressure”. Ciekawe, że oba wydawnictwa ukazały się w tym samym, Orwellowskim, 1984 roku.
Lata dziewięćdziesiąte Camel powitał następną wybitną płytą. „Dust And Dreams” jest muzyczną „adaptacją” książki „Grona gniewu” Johna Steinbecka. Historia ludzi pozbawionych swojego miejsca na ziemi, dążących uparcie na wyśniony Zachód (gdzie też byli niepotrzebni), zyskała wspaniałą muzyczną oprawę Andy Latimera i Susan Hoover.
Na koniec album „Harbour Of Tears” z 1996 roku. To kolejny concept-album, tym razem punktem wyjścia były irlandzkie korzenie lidera Camel. „Przylądek łez”, to ostatni skrawek Irlandii widziany przez emigrantów wyruszających w nieznane.
(1) – Grzesiek Kszczotek; Tylko Rock nr 4/1997
Nie ma sensu w krótkim poście zajmować się wszystkimi płytami, napiszę więc o kilku. O tych, które są moimi ulubionymi i najlepszymi.
Na początek album "Mirage" z 1974 roku. To bardzo dobra płyta, na szczególną uwagę zasługuje utwór „Lady Fantasy” - przejmująca melodia na początku i na końcu, a w środku sporo mocnego rockowego grania; to pierwszy ale nie ostatni utwór tej klasy w dorobku Camel.
„Lady Fantasy” jest zwiastunem „Snow Goose”, największego osiągnięcia zespołu w latach siedemdziesiątych. „Śnieżna gęś” - inspirowana książką Paula Galico - to instrumentalna opowieść ilustrowana cudownymi dźwiękami. Andy Latimer ma szczególny talent do komponowania pięknych i smutnych melodii, unikając przy tym pułapki sentymentalizmu.
W 1981 roku, kiedy czas dla takich wykonawców był wybitnie niesprzyjający, zespół wydał kolejną doskonałą płytę. „Nude”. Tytuł mało zachęcający, za to zawartość naprawdę znakomita. Camel nie odkrywa na tym albumie niczego nowego, są tu piękne melodie, znakomite partie instrumentalne, ale jak to wszystko brzmi…
W 1984 roku zespół przypomina o sobie albumem „Stationary Traveller”. To – moim zdaniem – najlepsze dzieło Latimera. Historia miłości w mieście przeciętym murem; w czasach kiedy próba przekroczenia tego muru mogła być ostatnią rzeczą w życiu próbującego. Tytułowy utwór z tej płyty, spokojnie można zestawić w jednym szeregu z takimi arcydziełami jak „Starless”, „Shine On You Crazy Diamond”, „Xanadu” czy „Epitaph”. Najlepiej o tym utworze napisał Grzesiek Kszczotek : Właściwie co by o nim nie napisać, jakich by nie użyć przymiotników – to i tak będzie za mało. Andy Latimer, który gra na fletni Pana. Andy Latimer, który wygrywa łzy zamiast nut na gitarze. Andy Latimer, który poukładał tak pięknie te wszystkie dźwięki(1).
Gdybym chciał wskazać najlepszą płytę lat osiemdziesiątych, to miałbym nie lada problem. O jednym faworycie napisałem powyżej. Drugi faworyt to „Grace Under Pressure”. Ciekawe, że oba wydawnictwa ukazały się w tym samym, Orwellowskim, 1984 roku.
Lata dziewięćdziesiąte Camel powitał następną wybitną płytą. „Dust And Dreams” jest muzyczną „adaptacją” książki „Grona gniewu” Johna Steinbecka. Historia ludzi pozbawionych swojego miejsca na ziemi, dążących uparcie na wyśniony Zachód (gdzie też byli niepotrzebni), zyskała wspaniałą muzyczną oprawę Andy Latimera i Susan Hoover.
Na koniec album „Harbour Of Tears” z 1996 roku. To kolejny concept-album, tym razem punktem wyjścia były irlandzkie korzenie lidera Camel. „Przylądek łez”, to ostatni skrawek Irlandii widziany przez emigrantów wyruszających w nieznane.
(1) – Grzesiek Kszczotek; Tylko Rock nr 4/1997
-
Inkwizytor
- limitowana edycja z bonusową płytą
- Posty: 4033
- Rejestracja: 06.05.2007, 19:19
- Lokalizacja: Monty Python`s Flying Circus
Nie wolno zapominać, iż Camel oprócz świetnych niewątpliwie płyt studyjnych ma w swoim dorobku równie wyborne płyty koncertowe. Aż dziw bierze, że mało kto zwrócił na to do tej pory w tym wątku uwagę. W ogóle Camel fantastycznie prezentował się na scenie. Zawsze sumiennie przykładając się do pracy. Grając z radością, pasją i zaangażowaniem
ponad 2 godzinne koncerty. Od siebie na pewno mogę polecić zremasterowaną A Live Record, z mnóstwem dołożonego materiału, mocno niedocenianą On the Road 1981 z wyśmienitym duetem klawiszowców Schelhaas i Watkins, Coming of Age z wzruszającym wykonaniem Harbour i w dużej części odkurzonymi innymi klasykami Camel oraz Never let go, na którym niezwykłą klasę jako następca wielu wybornych poprzedników pokazał Mickey Simmonds. Na uwagę również zasługuje Pressure points - nie tyko dzięki tytułowej kompozycji mocno rozbudowanej w porównaniu do oryginału, choć jeszcze lepiej prezentuje się oficjalne DVD - a niedawno przez Latimera wydane w całości - Total Pressure ( Latimer nie może powstrzymać wzruszenia gdy zapowiada gościa Petera Bardensa ) oraz dość niezły Paris Collection.
Nikt do tej pory nie poruszył kwestii bootlegów Camel. Na pewno mogę tym, którym przypadł do gustu album Nude a On the Road pozostawił pewne uczucie niedosytu polecić - Copenhagen 1981.
Disc 1
01. Never Let Go 5:56
02. Song Within a Song 6:45
03. Summer Lightning 5:56
04. Lunar Sea 10:26
05. Wait 4:31
06.Ice 6:29
Disc 2
01.City Life 4:38
02. Drafted 4:14
03. Docks 2:30
04. Beached 4:58
05. Landscapes 3:07
06. Changing Places 5:33
07. Reflections 2:24
08. Captured 3:00
09. Lies 5:04
10. The Last Farewell
a) The Birthday Cake 0.45
b) Nude's Return 2:33
Date: February 3, 1981
Place: Tivoli Concert Hall, Copenhagen, Denmark
Jakość dźwięku jest całkiem niezła. Może słychać lekki pogłos, jednak jak na nieoficjalną rejestrację to słuchając tego albumu łatwo w pewnym momencie o tym zapomnieć i człowiek cieszy się z samego obcowania z tym występem.
Drugim interesującym jest Live in San Jose 1979. Materiał pochodzi z trasy promującej album Breathless jednakże należy podkreślić, iż nie to było najważniejsze. Zespół wykonywał najlepsze tylko utwory z tego albumu i dodatkowo wysępowało jako sekstet - z dwoma klawiszowcami z Caravan - Dave`m Sinclairem i Janem Schelhaasem. Trochę szkoda, iż ten pierwszy tak szybko zakończył współpracę z Camel. Ten duet doskonale się uzupełniał na scenie. Grali tak , że miejscami trudno dociec kto wykonuje jaką partię w danym momencie. Latimer był zachwycony osiągnietymi efektami muzycznymi i od tego momentu starano się by jednak w Camel było 2 muzyków od klawiatur - dopiero na początku lat 90 znów powrócono do jednego muzyka, a szkoda.
Materiał jest naprawdę ciekawy i zagrany z pazurem. Szkoda, iż jakość dźwięku jest ciut słabsza w porównaniu do Copenhagen, jednak zapewniam, iż nie jest zła ani słaba.
Disc 1.
01. Earthrise / First Light / Rhayader / Unevensong
02. Song Within A Song
03. Sleeper
04. Nimrodel
05. Nimrodel / The Procession / The White Rider
06. Tell Me
07. Rhayader / Rhayader Goes To Town
Disc 2
01.La Princesse Perdue
02. Rainbow's End
03. Echoes
04. Never Let Go
05. One Of These Days
06. Lady Fantasy
Date: February 9, 1979
Place: Center for the Performing Arts, San Jose
Dla zakochanych w Stationary Traveller polecam bardzo ciekawy z naprawdę świetną jakością dźwięku - zapis dokonano na potrzeby radia - album Utrecht 1984. Można delektować się prawie całym koncertem i materiałem jaki był wykonywany podczas tej trasy. Camel występowali jeszcze jako kwintet, trzeci klawiszowiec, nieżyjący już dziś niestety Ritchie Close - dołączył później.
1984 - UTRETCH
Disc 1
01. Unevensong 5:46
02. Never Let Go 6:33
03. Drafted 4:11
04. Lies 5:14
05. Pressure Points 6:54
06. Refugee 3:50
07. Cloak And Dagger Man 3:50
08. After Words 0:47
09. Long Goodbyes 5:56
10. Lady Fantasy (excerpt) 3:36
Disc 2
01. Hymn To Her 5:20
02. Vopos 5:56
03. Stationary Traveller 5:09
04. West Berlin 5:27
05. Fingertips 4:13
06. Sasquatch 4:49
07. Rhayader 2:27
08. Rhayader Goes To Town 5:36
Date: May 15, 1984
Place: Muziekzentrum, Vredenburg, Utrecht, The Netherlands
A dla tych jeszcze bardziej dociekliwych , którzy chcieli by posłuchać lub posiadać cały materiał z trasy z 84 rekomenduje Live in Rotterdam 1984. Jakość dźwięku jest minimalnie słabsza od tego z Utrechtu, nagranie pochodzi z publiczności, lecz rekompensuje te braki świetna atmosfera całego występu, potężna dawka materiału...i jak na nagranie z publiczności zaskakujący klarowny dźwięk. Naprawdę warto !.
Disc 1
01. La Princesse Perdue
02. Unevensong
03. Never Let Go
04. Drafted
05. Captured
06. Lies
07. Hymn To Her
08. Pressure Points
09. Refugee
10. Vopos
11. Stationary Traveller
Disc 2
01. West Berlin
02. Fingertips
03. Sasquatch
04. Wait
05. Cloak And Dagger Man
06. After Words
07. Long Goodbye
08. Rhayader/Rhayader Goes to Town
09. Lady Fantasy
Date: May 16, 1984
Place: De Doelen, Rotterdam, Holland
Z nieco późniejszego okresu ciekawie prezentuje się bootleg z trasy Rajaz. Warto posłuchać Live in Tokyo 2000. Mamy tu cały materiał jaki wówczas wykonywał zespół na tej porywającej trasie. Był to jeszcze początek trasy, zanim Latimera rozłożyły problemy zdrowotne ( infekcja i kilka innych rzeczy, w następstwie, których nie mógł potem śpiewać - partie wokalne podzielili między siebie Colin i LeBlanc, a Andy nawet na niektórych koncertach był zmuszony grać na siedząco ). Jakość dźwięku jest dobra a cały występ naprawdę wciąga od początku do końca. Mamy również możliwość posłuchać całego akustycznego setu, jaki zespół wykonywał. Na pewno wielkim zaskoczeniem dla publiczności było sięgnięcie po White rider i Slow yourself down.
Electric Set
01. Three Wishes
02. Echoes
03. Nimrodel / White Rider
04. Song Within A Song
05. Cord Change
06. Watching The Bobbins
Acoustic Set
07. Refugee
08. Fingertips
09. Slow Yourself Down
10. Eyes of Ireland
11. Send Home The Slates
12. Rajaz
Electric Set
13. Sahara
14. Mother Road
15. Little Rivers
16. Hopeless Anger
Encore
17. Lady Fantasy
Date: September 4, 2000
Place: Umeda Heat Beat, Osaka, Japan
Na końcu bardzo chcę polecić jeden z moich ulubionych ( z nowszych ) bootlegów. Koncert, który odbył się w ramach amerykańskiego Nearfest Festival 29.6.2003. Do zespołu dołączył młody ale za to fenomenalny klawiszowiec Tom Brislin, który dodał wiele świeżości, pazura i pomysłów do wydawało by sie znanej na wylot muzyki Camel. Niektórzy na pewno go kojarzą, gdyż występował na trasie Yes wraz z orkiestrą symfoniczną. Na tym występie Tom obok nowoczesnych klawiatur wykorzystał starego Hammonda, melotron i mini-mooga a jego partie i solówki wręcz powalają.
Disc 1
01.Intro
02. Lady Fantasy
03. Unevensong
04. Hymn to Her
05. Echoes
06. Slow Yourself Down
07. Rhayader
08. Rhayader Goes to Town
09. Lunar Sea
10. Another Night
11. Ice
Disc 2
01. Spirit of the Water
02. Fox Hill
03. Mother Road
04. For Today
05. Arubaluba
Date: June 28, 2003
Place: Bottom Line, NYC, Late Show
Życzę przyjemnego słuchania i odkrywania tak przecież już dobrze znanego zespołu - nijako na nowo.
ponad 2 godzinne koncerty. Od siebie na pewno mogę polecić zremasterowaną A Live Record, z mnóstwem dołożonego materiału, mocno niedocenianą On the Road 1981 z wyśmienitym duetem klawiszowców Schelhaas i Watkins, Coming of Age z wzruszającym wykonaniem Harbour i w dużej części odkurzonymi innymi klasykami Camel oraz Never let go, na którym niezwykłą klasę jako następca wielu wybornych poprzedników pokazał Mickey Simmonds. Na uwagę również zasługuje Pressure points - nie tyko dzięki tytułowej kompozycji mocno rozbudowanej w porównaniu do oryginału, choć jeszcze lepiej prezentuje się oficjalne DVD - a niedawno przez Latimera wydane w całości - Total Pressure ( Latimer nie może powstrzymać wzruszenia gdy zapowiada gościa Petera Bardensa ) oraz dość niezły Paris Collection.
Nikt do tej pory nie poruszył kwestii bootlegów Camel. Na pewno mogę tym, którym przypadł do gustu album Nude a On the Road pozostawił pewne uczucie niedosytu polecić - Copenhagen 1981.
Disc 1
01. Never Let Go 5:56
02. Song Within a Song 6:45
03. Summer Lightning 5:56
04. Lunar Sea 10:26
05. Wait 4:31
06.Ice 6:29
Disc 2
01.City Life 4:38
02. Drafted 4:14
03. Docks 2:30
04. Beached 4:58
05. Landscapes 3:07
06. Changing Places 5:33
07. Reflections 2:24
08. Captured 3:00
09. Lies 5:04
10. The Last Farewell
a) The Birthday Cake 0.45
b) Nude's Return 2:33
Date: February 3, 1981
Place: Tivoli Concert Hall, Copenhagen, Denmark
Jakość dźwięku jest całkiem niezła. Może słychać lekki pogłos, jednak jak na nieoficjalną rejestrację to słuchając tego albumu łatwo w pewnym momencie o tym zapomnieć i człowiek cieszy się z samego obcowania z tym występem.
Drugim interesującym jest Live in San Jose 1979. Materiał pochodzi z trasy promującej album Breathless jednakże należy podkreślić, iż nie to było najważniejsze. Zespół wykonywał najlepsze tylko utwory z tego albumu i dodatkowo wysępowało jako sekstet - z dwoma klawiszowcami z Caravan - Dave`m Sinclairem i Janem Schelhaasem. Trochę szkoda, iż ten pierwszy tak szybko zakończył współpracę z Camel. Ten duet doskonale się uzupełniał na scenie. Grali tak , że miejscami trudno dociec kto wykonuje jaką partię w danym momencie. Latimer był zachwycony osiągnietymi efektami muzycznymi i od tego momentu starano się by jednak w Camel było 2 muzyków od klawiatur - dopiero na początku lat 90 znów powrócono do jednego muzyka, a szkoda.
Materiał jest naprawdę ciekawy i zagrany z pazurem. Szkoda, iż jakość dźwięku jest ciut słabsza w porównaniu do Copenhagen, jednak zapewniam, iż nie jest zła ani słaba.
Disc 1.
01. Earthrise / First Light / Rhayader / Unevensong
02. Song Within A Song
03. Sleeper
04. Nimrodel
05. Nimrodel / The Procession / The White Rider
06. Tell Me
07. Rhayader / Rhayader Goes To Town
Disc 2
01.La Princesse Perdue
02. Rainbow's End
03. Echoes
04. Never Let Go
05. One Of These Days
06. Lady Fantasy
Date: February 9, 1979
Place: Center for the Performing Arts, San Jose
Dla zakochanych w Stationary Traveller polecam bardzo ciekawy z naprawdę świetną jakością dźwięku - zapis dokonano na potrzeby radia - album Utrecht 1984. Można delektować się prawie całym koncertem i materiałem jaki był wykonywany podczas tej trasy. Camel występowali jeszcze jako kwintet, trzeci klawiszowiec, nieżyjący już dziś niestety Ritchie Close - dołączył później.
1984 - UTRETCH
Disc 1
01. Unevensong 5:46
02. Never Let Go 6:33
03. Drafted 4:11
04. Lies 5:14
05. Pressure Points 6:54
06. Refugee 3:50
07. Cloak And Dagger Man 3:50
08. After Words 0:47
09. Long Goodbyes 5:56
10. Lady Fantasy (excerpt) 3:36
Disc 2
01. Hymn To Her 5:20
02. Vopos 5:56
03. Stationary Traveller 5:09
04. West Berlin 5:27
05. Fingertips 4:13
06. Sasquatch 4:49
07. Rhayader 2:27
08. Rhayader Goes To Town 5:36
Date: May 15, 1984
Place: Muziekzentrum, Vredenburg, Utrecht, The Netherlands
A dla tych jeszcze bardziej dociekliwych , którzy chcieli by posłuchać lub posiadać cały materiał z trasy z 84 rekomenduje Live in Rotterdam 1984. Jakość dźwięku jest minimalnie słabsza od tego z Utrechtu, nagranie pochodzi z publiczności, lecz rekompensuje te braki świetna atmosfera całego występu, potężna dawka materiału...i jak na nagranie z publiczności zaskakujący klarowny dźwięk. Naprawdę warto !.
Disc 1
01. La Princesse Perdue
02. Unevensong
03. Never Let Go
04. Drafted
05. Captured
06. Lies
07. Hymn To Her
08. Pressure Points
09. Refugee
10. Vopos
11. Stationary Traveller
Disc 2
01. West Berlin
02. Fingertips
03. Sasquatch
04. Wait
05. Cloak And Dagger Man
06. After Words
07. Long Goodbye
08. Rhayader/Rhayader Goes to Town
09. Lady Fantasy
Date: May 16, 1984
Place: De Doelen, Rotterdam, Holland
Z nieco późniejszego okresu ciekawie prezentuje się bootleg z trasy Rajaz. Warto posłuchać Live in Tokyo 2000. Mamy tu cały materiał jaki wówczas wykonywał zespół na tej porywającej trasie. Był to jeszcze początek trasy, zanim Latimera rozłożyły problemy zdrowotne ( infekcja i kilka innych rzeczy, w następstwie, których nie mógł potem śpiewać - partie wokalne podzielili między siebie Colin i LeBlanc, a Andy nawet na niektórych koncertach był zmuszony grać na siedząco ). Jakość dźwięku jest dobra a cały występ naprawdę wciąga od początku do końca. Mamy również możliwość posłuchać całego akustycznego setu, jaki zespół wykonywał. Na pewno wielkim zaskoczeniem dla publiczności było sięgnięcie po White rider i Slow yourself down.
Electric Set
01. Three Wishes
02. Echoes
03. Nimrodel / White Rider
04. Song Within A Song
05. Cord Change
06. Watching The Bobbins
Acoustic Set
07. Refugee
08. Fingertips
09. Slow Yourself Down
10. Eyes of Ireland
11. Send Home The Slates
12. Rajaz
Electric Set
13. Sahara
14. Mother Road
15. Little Rivers
16. Hopeless Anger
Encore
17. Lady Fantasy
Date: September 4, 2000
Place: Umeda Heat Beat, Osaka, Japan
Na końcu bardzo chcę polecić jeden z moich ulubionych ( z nowszych ) bootlegów. Koncert, który odbył się w ramach amerykańskiego Nearfest Festival 29.6.2003. Do zespołu dołączył młody ale za to fenomenalny klawiszowiec Tom Brislin, który dodał wiele świeżości, pazura i pomysłów do wydawało by sie znanej na wylot muzyki Camel. Niektórzy na pewno go kojarzą, gdyż występował na trasie Yes wraz z orkiestrą symfoniczną. Na tym występie Tom obok nowoczesnych klawiatur wykorzystał starego Hammonda, melotron i mini-mooga a jego partie i solówki wręcz powalają.
Disc 1
01.Intro
02. Lady Fantasy
03. Unevensong
04. Hymn to Her
05. Echoes
06. Slow Yourself Down
07. Rhayader
08. Rhayader Goes to Town
09. Lunar Sea
10. Another Night
11. Ice
Disc 2
01. Spirit of the Water
02. Fox Hill
03. Mother Road
04. For Today
05. Arubaluba
Date: June 28, 2003
Place: Bottom Line, NYC, Late Show
Życzę przyjemnego słuchania i odkrywania tak przecież już dobrze znanego zespołu - nijako na nowo.
...Nobody expects the Spanish inquisition !
Mam pare wspomnien zwiazanych z Camelem... Onegdaj chodzilem z dziewczyna ktora byla ich wielka fanka wiec sila rzeczy poznalem ta muzyke. Lubie Lady Fantasy i caly Mirage ale najbardziej mi podchodzi Stationary Traveller 
Fajne klawisze,dobre [to norma u nich] partie gitary i ta opowiesc o kochankach ktorych dzieli MUR [berlinski ale i symboliczny chyba]... Ze wspomniana dziewczyna bylem tez na koncercie Camel w kongresowej i bylem zachwycony - jak cala publika 
Standing ovation i Harbour Of Tears.... Fajne chwile mojego zywota
Do dzis jak wlacze Stationary to sie wzruszam [ale jak nikt nie widzi bo boys don't cry ponoc] i wspominam tamta dziewczyne...
Camel - wazny dla mnie band.
Fajne klawisze,dobre [to norma u nich] partie gitary i ta opowiesc o kochankach ktorych dzieli MUR [berlinski ale i symboliczny chyba]... Ze wspomniana dziewczyna bylem tez na koncercie Camel w kongresowej i bylem zachwycony - jak cala publika Standing ovation i Harbour Of Tears.... Fajne chwile mojego zywota
Do dzis jak wlacze Stationary to sie wzruszam [ale jak nikt nie widzi bo boys don't cry ponoc] i wspominam tamta dziewczyne...
Camel - wazny dla mnie band.
Ja też mam parę wsponmień z Camelem...Moje ukochane ich płyty to pierwsza, "Snow goose" i "Mirage" oraz "Stationary Traveller". Wszystkie od A do Z.
6 kwietnia 1997 byłam na koncercie Camel w Sali Kongresowej w Warszawie. Było magicznie, absolutnie. I wtedy w moim życiu i na tymże koncercie.
And I'm looking out over West Berlin...
6 kwietnia 1997 byłam na koncercie Camel w Sali Kongresowej w Warszawie. Było magicznie, absolutnie. I wtedy w moim życiu i na tymże koncercie.
And I'm looking out over West Berlin...
Zajrzyjcie do Nieznanego Kanonu RockaCiarki mnie przeszły...Byłeś tam? Boże, co to był za dzień niezwykły...Od rana wędrowanie po Warszawie, która w wielu miejscach wyglądała jeszcze jak w latach 80 tych...Słońce na przemian ze śniegiem..pielgrzymka do radia, na Myśliwiecką... Wtedy miałam poznać Kaczkowskiego, ale tak się spieszył, że mi tylko mignął.Koncert bajkowy, skończył się późno i powrót pociągiem w nocy...Pociąg z Berlina - postój na dworcu w Kutnie...A uszach, utwory ze Snow Goose - magiczne. To był najważniejszy kwiecień mojego życia.
A kometa była, była...
To z koncertu:
A to po pierwszej części. Dama Pik pierwsza z lewej
A kometa była, była...
To z koncertu:
A to po pierwszej części. Dama Pik pierwsza z lewej
Ostatnio zmieniony 22.07.2007, 15:44 przez Dama Pik, łącznie zmieniany 1 raz.
Zajrzyjcie do Nieznanego Kanonu RockaTaa... Pierwsza czesc byla dobra a pozniej przerwa [wykorzystana na papieroska] a potem caly Harbour Of Tears...
Ale najwieksze szalenstwo zapanowalo gdy zagrali Lady Fantasy. Publike wyrwalo z krzesel a ja poczulem ze ta gitarowa melodia jest niesamowita i zawsze bedzie na ludzi dzialala...
Wlasciwie na zywo zabrzmialo to o wiele wiele lepiej niz na Mirage...
Dziewczyna byla zachwycona a ja milczacy... Wracalismy przez swiatla miasta a nad glowami byla ta kometa...
Ciekawe co sie zdarzy jak wroci.
Kometa a nie Camel
Ale najwieksze szalenstwo zapanowalo gdy zagrali Lady Fantasy. Publike wyrwalo z krzesel a ja poczulem ze ta gitarowa melodia jest niesamowita i zawsze bedzie na ludzi dzialala...
Wlasciwie na zywo zabrzmialo to o wiele wiele lepiej niz na Mirage...
Dziewczyna byla zachwycona a ja milczacy... Wracalismy przez swiatla miasta a nad glowami byla ta kometa...
Ciekawe co sie zdarzy jak wroci.
Kometa a nie Camel
Tak, Lady Fantasy...Nigdy wcześniej ani nigdy później nie byłam na takim koncercie.I Harbour Of Tears - też wspaniała płyta. Dużą częśc tego dnia spędziłam błądząc z parą przyjaciół w podziemiach Dworca Centralnego. Mój ukochany utwór 
Migration ze Snow Goose. Oprócz West Berlin.
Kiedy wróci ta kometa? Nadciąga noc komety?
Migration ze Snow Goose. Oprócz West Berlin.Kiedy wróci ta kometa? Nadciąga noc komety?
Zajrzyjcie do Nieznanego Kanonu RockaZa naszego zycia chyba juz nie wroci 
Wracajac do Camela - chlopaki nigdy nie odniesli sukcesu komercyjnego i trudno zgadnac dlaczego
Moze gdyby sponsorowal ich koncern tytoniowy to byloby inaczej ale Latimer propozycje odrzucil...
Punkowa i imponujaca postawa na ktora stac nielicznych...
Wracajac do Camela - chlopaki nigdy nie odniesli sukcesu komercyjnego i trudno zgadnac dlaczego
Moze gdyby sponsorowal ich koncern tytoniowy to byloby inaczej ale Latimer propozycje odrzucil...
Punkowa i imponujaca postawa na ktora stac nielicznych...
Punk's Not Dead