Klub Hipnoza 23.11. 2023, Katowice
Wypada zacząć, od mało poważnego wtrętu: Panowie nie <nadrabiają wyglądem>. Ich normalność w powierzchowności, pospolitość wręcz, jest poważną dysproporcją wobec oczekiwania na <nie oczekiwane> przybyłych.
Publiczność, jakby wpasowała się w etos odzieżowej nonszalancji typu „niedbałego” i w liczbie 350-400 osób, stanęła (głównie, tam specjalnie nie ma, siedzących miejsc) wobec spotkania z kulturą australijską(?!?) i nie było to żadne międzykulturowe nieporozumienie czy konflikt systemów wartości, tzn. wiedzieli po co przyszli.
A ty Łodzianinie, nas dwóch(Pratt i ja), było z Łodzi i jeden Autochton, czyli Maciek) czujesz się spokojny, nie dostrzegasz żadnych ciziów w podkutych kamaszach, którym trzeba będzie, przywilejem frajera, oddać ostatnią stówę z lewej wewnętrznej, bo nie chcesz lądować w trumnie przez lejek.
Stanęliśmy przy barze (nie nadużywając miejscówki) w tylnej części klubu, gdzie słychać było dobrze, ale z oglądaniem muzyków już nie tak. Wtręt Kolegi szbe, o bolących szyjach, jak najbardziej na miejscu.
Panowie: Chris Abrahams,Tony Buck,Lloyd Swanton, zaczynają , jakby od niechcenia… motyw klawiszowy Abrahamsa, zastaje podjęty przez pozostałych w kolejności bębniący i basista. Na moje ucho, ale bez pewności stuprocentowej, była to część tegorocznej Travel. W ogóle, w sieci można znaleźć opisy Ich występów typu:
wychodzą do instrumentów, po 4-5 minutach, któryś zaczyna jakiś motyw, a ten zostaje podjęty przez pozostałych. Przygotowani technicznie/warsztatowo pozostawiają(domyślnie) sobie pewną swobodę wyboru tematu i jak on się rozwinie.
Tego wieczoru, zapewne także nie było aranży, prezentowano nam struktury i bloki dźwięków. Podczas trwania tej części podszedłem pod scenę i przyglądałem się zespołowi. W tamtej chwili, Muzycy nie mieli ze sobą kontaktu wzrokowego, wydawało się, że skupienie nad własną grą jest pełne, żadnych uśmiechów, czy gestów porozumienia. Owo (porozumienie) było słychać, ale dla publiczności, pozostawało niewidzialne. Sceniczny stoicyzm, prezentowany z przekonaniem, że to ma sens.
Mniej utalentowani w takiej materii doszliby, co najwyżej, do pastiszu.
Pierwsza część to ok. 45 minut gry i zanim zeszli, krótka autoprezentacja, potem kilkanaście minut przerwy. Są brawa, ale nie ma gwizdów( stały atrybut, życia koncertowego), w zasadzie, co mnie konsternuje.
Potem część druga, tym razem zaczyna perkusista, tak to zapamiętałem.
Warto wspomnieć o Jego precyzji i punktualności, daleko wykraczającej ponad poziom, osiągalny dla większości. Wspomnienie osoby Steve’a Gadda ma tu zastosowanie. Utrzymywanie struktury tak jednorodnej, niczym puls bio-maszyny, budzi respekt. I tenże puls podlega, niejako, adoracji pozostałych instrumentów: potężniej niż w pierwszej części, brzmiący kontrabas (choć na oko, normalnej wielkości. Taki co po odkręceniu nóżki zmieści się do taksówki… amerykańskiej, wszakże) i fortepian kształtujący całość w kilkunasto-taktowy motyw.
Rozmyciu ulegają stereotypowe destynacje , wcześniej rozpoznawane: jazz, postrock, minimal music. Jak gdyby trwała walka o nowe oblicze, nie poddające się systematyzacji, jakiejkolwiek.
Ryzykowne, tym bardziej, że jak mówiliśmy, nie ma mowy o wycyzelowaniu szczegółu i drobiazgowemu wyćwiczeniu. Na pewno wyjątkowe.
Kończy się koncert, muzycy jeszcze raz się przypominają z nazwiska. My razem z salą bijemy brawo, acz z przeświadczeniem, że nie będzie bisu. To nie tego rodzaju, muzyczne doświadczenie.
Dla mnie to ważne spotkanie, choć jak się okazało nie do końca byłem na nie przygotowany, nawet jeśli przez kilka wcześniejszych dni, obcowałem z muzyką The Necks z płyt, w wariancie studyjnym.
Że można tak koncertowy stereotyp wywrócić do góry nogami, kulminację ukryć w sprofilowanej jako zacierającą się, strukturze. Wspomniane na początku <nie oczekiwane> takowym się stało, bezsprzecznie.
Potem jeszcze powrót z Prattem do Łodzi i długa rozmowa o muzyce, aczkolwiek o samym koncercie nieco mniej. Może chciał uszanować, to moje zmieszanie. Dzięki za rozmowę i podwózkę Pratt.
Marto i Maćku, Wam wielkie dzięki za „ ślonski łobiod”, za wizytę na/w Nikiszowcu i za wskazanie Muzeum Śląskiego jako interesującego miejsca.
Aha! Udało się zdobyć autografy całego The Necks.
P.S. Crazy! Twój bilet, niemal, wyrwali nam z rąk i sprzedany został bez zarobku
.
.
.
- drugi 45-minutowy set, dość wyraźnie odmienny od pierwszego, choć oczywiście wciąż o to samo chodzi.