Tu znajduje się link do dyskoreafii Hawkwind (brytyjska Wikipedia):
http://en.wikipedia.org/wiki/Hawkwind_discography
Hawkwind
Moderatorzy: gharvelt, Bartosz, Dobromir, Moderatorzy
-
Windmill
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3927
- Rejestracja: 11.04.2007, 08:07
- Lokalizacja: Świętochłowice
- Kontakt:
Hawkwind
Dziwne, że dotychczas nikt nie założył jeszcze wątku dotyczącego tego brytyjskiego zespołu. Już to nadrabiam
Tu znajduje się link do dyskoreafii Hawkwind (brytyjska Wikipedia):
http://en.wikipedia.org/wiki/Hawkwind_discography
Tu znajduje się link do dyskoreafii Hawkwind (brytyjska Wikipedia):
http://en.wikipedia.org/wiki/Hawkwind_discography
Ostatnio zmieniony 28.06.2007, 14:41 przez Windmill, łącznie zmieniany 1 raz.
"Z układnością mi nie do twarzy. (...) Zresztą nie lubię zachowywać się układnie; nudzi mnie to."
Robert Walser "Małe poematy" [1914]
http://riversidebluesnr2.blogspot.com/
Robert Walser "Małe poematy" [1914]
http://riversidebluesnr2.blogspot.com/
Oto płyta zespołu Space Ritual - "2001 A Space Rock Odyssey" (2001). W składzie mamy aż czterech muzyków z debiutanckiej płyty Hawkwind z 1970 roku !!!
Nik Turner - saksofon, flet, śpiew
Huw Lloyd-Langton - gitara
Terry Ollis - perkusja
Thomas Crimble - gitara basowa
Dik Mik - instrumenty klawiszowe
Commander Jim Hawkman - instrumenty klawiszowe
Thomas Hewitt - gitara
Formacja Space Ritual nagrała trzy albumy koncertowe, a kilka efektów jej działalności możemy zobaczyć na portalu youtube. Wynika z tego jasno, że muzycy doskonale się bawią.
Za kilkanascie godzin bede ich widzial na zywo. Mam nadzieje, ze nic nie stracili ze swego wigoru scenicznego.Jakuz pisze:To, że się "świetnie" bawią specjalnie nie może dziwić - koncerty "orginalnego" Hawkwind też często bywały, mówiąc łagodnie, nieźle odjechane...
Tylu używek to chyba nawet Stonesi nie przerobili
Never Turn Your Back On A Friend
-
Inkwizytor
- japońska edycja z bonusami
- Posty: 3641
- Rejestracja: 06.05.2007, 19:19
- Lokalizacja: Monty Python`s Flying Circus
Dla mnie najlepszą ich płytą jest Warrior on the edge of time. Również jako jedna z nielicznych godnych polecenia tym, którzy za tym zespołem średnio przepadają lub jeszcze nigdy nie zetknęli się z jego twórczością. Cała płyta udanie prezentuje wszystko co najlepsze i najbardziej charakterystyczne dla tej kapeli: transowe rytmy, baśniowo-kosmiczne wątki i teksty, pewien rodzaj dźwiękowego szaleństwa, anarchii, lecz już w pełni kontrolowanej, świetne zgranie i pełne wyrazu, soczyste partie poszczególnych instrumentalistów ( świetne saxy, flet, gitara, elektryczne skrzypce Simona House`a ) oraz z inwencją wykorzystane ( wówczas ) prymitywne syntezatory i mellotron. Nie wolno zapominać o świetnej produkcji i profesjonalnym brzmieniu. Jeśli ktoś chciałby mieć jedną, jedyną, najbardziej reprezentatywną płytę tej ciekawe kapeli to może brać Warriora w ciemno. Ta płyta również wciąga i fascynuje, jakby była w niej ukryta jakaś tajemnica. Profesjonalizm, udane kompozycje i klimat w jednym. Ja w każdym bądź razie polecam. 
...Nobody expects the Spanish inquisition !
-
WOJTEKK
- box z pełną dyskografią i gadżetami
- Posty: 25704
- Rejestracja: 12.04.2007, 17:31
- Lokalizacja: Lesko
"Warrior..." to IMO zjazd w dół po pierwszych doskonałych płytach. Nastepna "Astounding Sound..." jest jeszcze słabsza. Dopiero zwyżka formy przyszła na "Quark Strangeness And Charm" ("Damantion Alley"!, "Spirit of The Age"!) Hawklords znowu lekko w dół, PXR5 jest niezły ale dość taki punk-rockowy momentami 
. "Levitation" jest świetny", potem był koncertowy "Live 79" - też b.dobry. Następne płyty są zupełnie dobre, chyba najbardziej podoba mi się "It Is Business..." i jeszcze jeden bardzo dobry koncert - "Palace Springs". Swego czasu Castle Communication wydało kilka płyt w formie digibooków - ładnie to na półce wygląda.
. "Levitation" jest świetny", potem był koncertowy "Live 79" - też b.dobry. Następne płyty są zupełnie dobre, chyba najbardziej podoba mi się "It Is Business..." i jeszcze jeden bardzo dobry koncert - "Palace Springs". Swego czasu Castle Communication wydało kilka płyt w formie digibooków - ładnie to na półce wygląda.
Nie zgadzam się. Dla mnie Warrior On The Edge Of Time to płyta wieńcząca pierwszy, najlepszy okres dla zespołu. Ona jest jak wisienka na torcie. Oczywiście miłośnicy "radykalniejszego" Hawkwind mogą na nią psioczyć - wszak więcej tu melodii (pamiętajcie: hawkwindowskich) i progresywności niż na poprzednich albumach, ale taką drobną zmianę w stylistyce zapowiadała już poprzednia, doskonała płyta Hall Of The Mountain Grill.WOJTEKK pisze:"Warrior..." to IMO zjazd w dół po pierwszych doskonałych płytach.
Za "zjazd w dół" uważam natomiast następną w kolejności Astounding Sounds, Amazing Music - to na niej pojawiły się syntezatory przez co brzmienie stało się dla mnie na tyle złe, że krążek okazał się niesłuchalny. Nie ma się zresztą czemu dziwić, przecież to rok 1976
.
Mam nadzieję, że o "oprawę sceniczną" zadba inna pani, nie Stacia - lata występów już pewno odcisnęły swoje piętno, a wrażenia wzrokowe są równie ważne co muzyczneAndy pisze:Za kilkanascie godzin bede ich widzial na zywo. Mam nadzieje, ze nic nie stracili ze swego wigoru scenicznego.
.
Nie wiem kto pisal te recenzje. Prawdopodobnie jacys zaprzysiegli fani. Widzialem jednego, ktory przyniosl 20 okladek od plyt winylowych i 40 ksiazeczk cd do podpisaniaTarkus pisze:Czytałem recenzje sobotniej części NearFestu i każda miała jeden punkt wspólny : Hawkwind są genialni
.Dla mnie to najwieksze rozczarowanie tegorocznego NearFestu. Nuda, nuda i jeszcze raz nuda. Wszystkie utwory podobne do siebie, caly koncert brzmial tak jakby grali jeden utwor. Ten sam monotonny rytm, te same tepo utworow. Oprawa sceniczna ograniczyla sie do wyswietlania slajdow. Ogolnie mozna ich okreslic jako lzejsza odmiane Motorhead. Tamci tez graja jeden utwor przez caly koncert . Po godzienie poszlismy z kolega na piwo. 
Never Turn Your Back On A Friend
Chyba masz racje. W swoich zbiorach mam ich 3 plyty winylowe i 5 cd, ale jakos nigdy nie moglem sie przekonac do muzyki tej grupy. Myslalem, ze moze po obejrzeniu ich na zywo moja niechec do Hawkwind zmieni sie przynajmniej w szacunek, bo to przeciez legenda, ale chyba jeszcze bardziej sie poglebila.Tarkus pisze:Istnieje też mozliwość, że Hawkwind to po prostu nie twoje klimaty. Oni zawsze na koncertach brzmieli, jakby grali ten sam utwór
Poza tym Dave Brock zachowal sie jak zwykly burak. Na Nearfest kazdy zespol po koncercie podpisuje swoje plyty, plakaty itp. a potem mozna sobie robic z nimi zdjecia. Dave po skonczeniu podpisywania plyt zerwal sie i po prostu uciekl, chociaz czekalo na niego tylko 3 (trzech) fanow, zeby zrobic sobie z nim zdjecie. Zajeloby mu to nie wiecej niz 3 dodatkowe minuty.
Never Turn Your Back On A Friend